DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.33055#0018
18
Josef Partsch:
Papin. (9. quaest.) D. 17, 1, 53.
Qui fide alterius pro alio fideiussit, praesente et non recusante
utrosque (utrumque ?) obligatos (obligatum) habet iure mandati:
quodsipro invito [velignorante 1] alterutrius (ed: alterius) mandatum
secutus fidejussit, eum solum convenire potest, qui mandavit,
[non etiam reum promittendi 2]: nec me movet, quod pecunia
fideiussoris reus liberetur: id enim contingit et si meo mandato
pro alio solvas.
Dagegen auf anderem Standpunkte stehen: D. 3, 5, 3, 11, Ulp.
10. ad ed.
Apud Marcellum libro secundo digestorum quaeritur, si cum
proposuissem negotia Titii gerere, tu mihi mandaveris ut geram,
an utraque actione uti possim ? et ego puto utramque locum habere,
quemadmodum ipse Marcellus scribit, si fideiussorem accepero
negotia gesturus: nam et hic dicit adversus utrumque esse actio-
nem.
Ulp. 10. ad ed. D. 3, 5, 5, 6 (4).
Si quis ita simpliciter versatus est, ut suum negotium in suis
bonis quasi meum gesserit, nulla ex utroque latere nascitur actio,
quia nec bona fides hoc patitur. quod si et suum et meum quasi
meum gesserit, in meum tenebitur: nam et si cui mandavero,
ut meum negotium gerat, quod mihi tecum erat commune, (idem)
dicendum esse Labeo ait, [si et tuum gessit sciens, negotiorum
gestorum eum tibi teneri] 3.
Pap. 9. quaest. D. 16, 1, 7.
Quamquam igitur [fideiussor] 4 (P: sponsor) doli replicatione
posita defensionem exceptionis amittat, nullam tamen repli-
cationem adAmrsus mulierem habebit, quia facti non potest igno-
rationem praetendere. sed non erit iniquum dari negotiorum
gestorum [actionem] (P. utile iudicium) in defensorem, quia
1 Ignorante, Trib; absente sine mandatu, Pap. Die Interpolation folgt
schon aus dem stilistischen Parallelismus des Tatbestandes: pro alio . . .
praesente et non recusante — pro invito vel absente. Zur Interpolation des
ignorante vgl. unten S. 26 f
2 Ist doch wohl Glossem.
3 Zu diesem Einschiebsel vgl. unten S. 23.
Lsponsor hieß es wegen der Prozeßkaution. Die Stelle bezieht sich
auf die actio depensi, wie auch aus der exceptio und replicatio folgt.
Josef Partsch:
Papin. (9. quaest.) D. 17, 1, 53.
Qui fide alterius pro alio fideiussit, praesente et non recusante
utrosque (utrumque ?) obligatos (obligatum) habet iure mandati:
quodsipro invito [velignorante 1] alterutrius (ed: alterius) mandatum
secutus fidejussit, eum solum convenire potest, qui mandavit,
[non etiam reum promittendi 2]: nec me movet, quod pecunia
fideiussoris reus liberetur: id enim contingit et si meo mandato
pro alio solvas.
Dagegen auf anderem Standpunkte stehen: D. 3, 5, 3, 11, Ulp.
10. ad ed.
Apud Marcellum libro secundo digestorum quaeritur, si cum
proposuissem negotia Titii gerere, tu mihi mandaveris ut geram,
an utraque actione uti possim ? et ego puto utramque locum habere,
quemadmodum ipse Marcellus scribit, si fideiussorem accepero
negotia gesturus: nam et hic dicit adversus utrumque esse actio-
nem.
Ulp. 10. ad ed. D. 3, 5, 5, 6 (4).
Si quis ita simpliciter versatus est, ut suum negotium in suis
bonis quasi meum gesserit, nulla ex utroque latere nascitur actio,
quia nec bona fides hoc patitur. quod si et suum et meum quasi
meum gesserit, in meum tenebitur: nam et si cui mandavero,
ut meum negotium gerat, quod mihi tecum erat commune, (idem)
dicendum esse Labeo ait, [si et tuum gessit sciens, negotiorum
gestorum eum tibi teneri] 3.
Pap. 9. quaest. D. 16, 1, 7.
Quamquam igitur [fideiussor] 4 (P: sponsor) doli replicatione
posita defensionem exceptionis amittat, nullam tamen repli-
cationem adAmrsus mulierem habebit, quia facti non potest igno-
rationem praetendere. sed non erit iniquum dari negotiorum
gestorum [actionem] (P. utile iudicium) in defensorem, quia
1 Ignorante, Trib; absente sine mandatu, Pap. Die Interpolation folgt
schon aus dem stilistischen Parallelismus des Tatbestandes: pro alio . . .
praesente et non recusante — pro invito vel absente. Zur Interpolation des
ignorante vgl. unten S. 26 f
2 Ist doch wohl Glossem.
3 Zu diesem Einschiebsel vgl. unten S. 23.
Lsponsor hieß es wegen der Prozeßkaution. Die Stelle bezieht sich
auf die actio depensi, wie auch aus der exceptio und replicatio folgt.