DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.33311#0016
16
Richard Reitzenstein:
tretens aus der Ivlausur, sondern nur auf das ganze Leben. Natürlich
hat er auch Antonius Diogenes nicht direkt benutzt. Unmittelbar
danach findet sich eine klare Benutzung des Nicomachus in den
Worten δι,αλεγόμενος δέ . . . έπεισε πολλούς aip'/jaaahai τον μονήρη βίον,
καί οΰτω λοιπον γέγονε καί έν τοΐς ορεσί, μοναστήρια, κ α ί ή έ ρ η μ ο ς
έ π ο λ ί σ h η ύπο των μοναχών έξελθ-όντων άπο τών ίδίων καί, άπο-
γραψαμένων τήν έν τοΐς ούρανοΐς πολί,τείαν, A rgl. Nicomachus 1 bei
Jamblich § 30: έν μια μόνον άκροάσει,, ώς φασίν, ήν πρωτίστην καί
πάνδημον, μόνον έπι,βάς τής Ίταλίας ό άνΊρωπος έποι,ήσατο, πλέονες ή
δί,σχίλί,οι,τοΐς λόγοις ένεσχέΊησαν αίρεΊέντες αύτοί κατά κράτος οΰτίος, ώστε
ούκέτι ο’ίκαδε άπέστησαν, άλλά όμοΰ παισίκαί γυναιξίν όμακοεΐόντι παμμέ-
γεΊες ίδρυσάμενοι καί πολίσαντες αύτοΐςτήν πρός πάν-
των έπικληθεΐσαν μεγάλην Έλλάδα, νόμους τε παρ’
αύτοΰ δεξάμενοι καί προστάγματα ώσανεί Ίείας ύποΑήκας, ών έκτός
ούδέν έπραττον, παρέμειναν όμονοοΰντες όλω τώ τών όμιλητών άΊροί-
σματι, εύφημούμενοι καί παρά τών πέριξ μακαριζόμενοι, τάς τε ούσίας
κοινάς έθεντο, ώς προελέχΊη, καί μετά τών Ίεών τόν ΠυΊαρόραν λοιπόν
κατηρίΊμουν ώς άγαθόν τινα δαίμονα καί φιλανΊρωπότατον. Gewiß
verrät sich direkte Benutzung nur in dem einen ganz eigenartig
pointierten Gebrauch des Yerbums πολίζειν, aber die Schilderung
entspricht mutatis mutandis ganz genau. Athanasius muß einen
uns verlorenen βίος Πυθαγόρου benutzt haben, der zum großen
Teil dieselben Quellen, wie die beiden uns erhaltenen, ausschrieb.
Wir können einigermaßen erkennen, wie er bei der Nachbildung
verfuhr. So sind z. B. die Sätze c. 14 p. 865 A πολλούς γοΰν τών
παρόντων τά σώματα πάσχοντας έΤεράπευσεν ό κύριος
δι’αύτοΰ, καί άλλους άπό δαιμόνίον έκαΤάρισε 2 * *, χάριν τε έν τώ λαλεΐν
έδίδου τώ ’Αντωνίω' καί οΰτω πολλούς μέν λυπουμένους παρε-
μυΤεΐτο, άλλους δέ μαχομένους διήλλαττεν είς φιλίαν, πάσιν έπιλέγων
μηδέν τών έν τώ κόσμω προκρίνειν τής είς Χριστόν άγάπης nu.r eine christ-
liche Umbildung der Schilderung des Antonius Diogenes bei
Porphyrius c. 33: καί ύγιαίνουσι μέν αύτοΐς άεί συνδιέτριβεν, κ ά μ ν ο ν -
ταςδέτά σώματαέΑεράπευεν, καί τάς ψυχάς δέ νοσοΰντας
παρεμυΤεΐτο, καΤάπερ έφαμεν, τούς μέν έπωδαΐς καί μαγείαις,
1 Vgl. Porphyrius c. 20, wo die entscheidenden Worte heißen άλλ’
όμοΰ σύν παισί καί γυναιξίν όμακοεΐόντι παμμέγεθ-ες ίδρυσαμένους πολίσαι τήν πρός
πάντων έπικληθ-εΐσαν μεγάλην Έλλάδα έν Ίταλία. Jamblich benutzt seine
Quellen meist ohne größere stilistische Änderungen.
2 Die Dämonenaustreibungen sind nach dem üblichen Schema der
christlichen Wundererzählung zugefügt und zerstören den Gegensatz 'Heilung
körperlicher und geistiger Leiden (πάθ-η) 5.
Richard Reitzenstein:
tretens aus der Ivlausur, sondern nur auf das ganze Leben. Natürlich
hat er auch Antonius Diogenes nicht direkt benutzt. Unmittelbar
danach findet sich eine klare Benutzung des Nicomachus in den
Worten δι,αλεγόμενος δέ . . . έπεισε πολλούς aip'/jaaahai τον μονήρη βίον,
καί οΰτω λοιπον γέγονε καί έν τοΐς ορεσί, μοναστήρια, κ α ί ή έ ρ η μ ο ς
έ π ο λ ί σ h η ύπο των μοναχών έξελθ-όντων άπο τών ίδίων καί, άπο-
γραψαμένων τήν έν τοΐς ούρανοΐς πολί,τείαν, A rgl. Nicomachus 1 bei
Jamblich § 30: έν μια μόνον άκροάσει,, ώς φασίν, ήν πρωτίστην καί
πάνδημον, μόνον έπι,βάς τής Ίταλίας ό άνΊρωπος έποι,ήσατο, πλέονες ή
δί,σχίλί,οι,τοΐς λόγοις ένεσχέΊησαν αίρεΊέντες αύτοί κατά κράτος οΰτίος, ώστε
ούκέτι ο’ίκαδε άπέστησαν, άλλά όμοΰ παισίκαί γυναιξίν όμακοεΐόντι παμμέ-
γεΊες ίδρυσάμενοι καί πολίσαντες αύτοΐςτήν πρός πάν-
των έπικληθεΐσαν μεγάλην Έλλάδα, νόμους τε παρ’
αύτοΰ δεξάμενοι καί προστάγματα ώσανεί Ίείας ύποΑήκας, ών έκτός
ούδέν έπραττον, παρέμειναν όμονοοΰντες όλω τώ τών όμιλητών άΊροί-
σματι, εύφημούμενοι καί παρά τών πέριξ μακαριζόμενοι, τάς τε ούσίας
κοινάς έθεντο, ώς προελέχΊη, καί μετά τών Ίεών τόν ΠυΊαρόραν λοιπόν
κατηρίΊμουν ώς άγαθόν τινα δαίμονα καί φιλανΊρωπότατον. Gewiß
verrät sich direkte Benutzung nur in dem einen ganz eigenartig
pointierten Gebrauch des Yerbums πολίζειν, aber die Schilderung
entspricht mutatis mutandis ganz genau. Athanasius muß einen
uns verlorenen βίος Πυθαγόρου benutzt haben, der zum großen
Teil dieselben Quellen, wie die beiden uns erhaltenen, ausschrieb.
Wir können einigermaßen erkennen, wie er bei der Nachbildung
verfuhr. So sind z. B. die Sätze c. 14 p. 865 A πολλούς γοΰν τών
παρόντων τά σώματα πάσχοντας έΤεράπευσεν ό κύριος
δι’αύτοΰ, καί άλλους άπό δαιμόνίον έκαΤάρισε 2 * *, χάριν τε έν τώ λαλεΐν
έδίδου τώ ’Αντωνίω' καί οΰτω πολλούς μέν λυπουμένους παρε-
μυΤεΐτο, άλλους δέ μαχομένους διήλλαττεν είς φιλίαν, πάσιν έπιλέγων
μηδέν τών έν τώ κόσμω προκρίνειν τής είς Χριστόν άγάπης nu.r eine christ-
liche Umbildung der Schilderung des Antonius Diogenes bei
Porphyrius c. 33: καί ύγιαίνουσι μέν αύτοΐς άεί συνδιέτριβεν, κ ά μ ν ο ν -
ταςδέτά σώματαέΑεράπευεν, καί τάς ψυχάς δέ νοσοΰντας
παρεμυΤεΐτο, καΤάπερ έφαμεν, τούς μέν έπωδαΐς καί μαγείαις,
1 Vgl. Porphyrius c. 20, wo die entscheidenden Worte heißen άλλ’
όμοΰ σύν παισί καί γυναιξίν όμακοεΐόντι παμμέγεθ-ες ίδρυσαμένους πολίσαι τήν πρός
πάντων έπικληθ-εΐσαν μεγάλην Έλλάδα έν Ίταλία. Jamblich benutzt seine
Quellen meist ohne größere stilistische Änderungen.
2 Die Dämonenaustreibungen sind nach dem üblichen Schema der
christlichen Wundererzählung zugefügt und zerstören den Gegensatz 'Heilung
körperlicher und geistiger Leiden (πάθ-η) 5.