DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.34064#0004
4
G. A. Gerhard:
&(χφερομέν/]\' π),τ;σίον γενέσ-&κί Πκξώ'Τ- έγρηγορένκί. §έ τούς πλείσ-
τους, πολλούς §έ χκί πίνεί,ν έτι^ §ε§εί.πν/]κότίχς - έξκίφνης §έ φωνην άπύ
σης νγσου τών Παξών αχοσσθγνίχμ Θαμουν τί,νος βογ χαλοΰντος, ωστε
θκυμάζεί,ν. ό δέ^ Θαμοΰς Αίγύπτί,ος ήν χυβερνητης ούύέ τών έμπλε-
όντων γνώρίμος πολλοΐς απ' όνόμκτος . §ίς μέν ούν χληθέντκ σί,ωπγσκμ
το όέ τρίτον ύπαχοΰσκί. τω χκλοΰντί - χκχεΐνον έπίτείν<χντκ την φωνήν
είπεΐν οτί,^ οτκν γένγ] χκτά το Πκλώδες^, άπώγγείλον οτί Πάν ο
μέγκς τέθνηχε. τοΰτ' (χχούσκντκς . . πώντίχς έχπλκγγνιΧί. - χκί §!.§όν-
των έχυτοΐς λόγον εΐτε ποί,ησχί βέλτ^ον εΐη το προστετχγμένον εΐτε μη
πολυπρχγμονεΐν κλλ' έοίν, ούτως γνώνκί τον Θκμοΰν, έάν μέν
πνεΰμκ, πκρκπλεΐν ήσυχίκν έχοντκ, νηνεμίκς §έ χαί γκλήνης περί τον
τόπον γενομένχις, άνεί,πεΐν δ ηχουσεν. ώς ούν έγένετο χκτά το Πκλώδες,
ούτε πνεύμκτος οντος ούτε χλύόωνος, έχ πρύμνης βλέποντχ τον
Θο:μοΰν προς τγν γγν είπεΐν, ώσπερ ηχουσεν, οτί. ό μέγκς Πάν^
τέθνηχεν. ού φθγνοίί. §έ ποίυσάμενον οίύτόν, χοίί γενέσθχί μέγχν ούχ
ένος άλλά πολλών στενοίγμον άμκ θο:υμοίσμώ μεμί,γμένον.
Die eiste gelehrte Betrachtung vvurde der Geschichte so-
gieich nach dem \torfah zuteil, veranlaßt durch den Kaiser Tiberius
selbst. Wir lassen vvieder Plutarch reden, der fortfährt (S. 82,
7—13):
otci §έ πολλών άνθρώπων ποφόντων, τκχύ τον λόγον έν 'Ρώμγ]
σχεδοίσθγνκί,, χοίί τον Θο:μοΰν γενέσθοίί. μετάπεμπτον ύπο Τί,βερίου
^ Die beiden Πκξοί (Paxos und Propaxos) vor der Küste von Epirus,
nicht weit südhch von der Insel Kerkyra.
^ Statt des ganz einwandfreien (bei Eusebios verderbt in έ-εί, dem
zuliebe dann 8ε§ε(-νηχότες ήσκν folgte) wollte BERNARDAKis grundlos άρτί.
^ γάρ (statt 8έ) bei Eusebios verlegt den Grund der in Wahrheit der
Stimme als solcher geltenden Yerwunderung speziell in die Anrufung des
nicht allgemein bekannten Θκμους.
** Ich bieibe bei dem gewählten OTL ότκν des Plutarchtexts, wofür man
mit Eusebios όπότκν einzusetzen pflegt.
^ In dem Πκλώδες erkennt man seit langem (vgl. statt alier C. BuR-
RiAN, Geographie v. Griechenland I, 1862, S.18) mit Recht. den von STRABOx
A^II 7, 5 genannten Πηλώδης λ:μήν, an dessen Mündung (der Nordostecke
Kerkyras gegenüber) die epeirotische Stadt. Βουθρωτόν liegt.
^ So die Hss. des Plut., denen sich E. H. GiFFORD in der neuesten Edi-
tion von Euseb. praep. cc. (p. 207a 2: Bd. I, 1903, S. 267) anschließt, wäh-
rend die PIut.-Herausgeber das εί μέν ε'ίη des Eusebios übernehmen.
' Diese Plutarchische Wortstellung (mit P.ATON und GiFFORD) bei-
zubehalten, nicht (mit Euseb. RO und BERNARDAKis) gemäß der früheren
Fassung bei der Auftragserteilung in Πκν ό μέγκς zu ändern.
G. A. Gerhard:
&(χφερομέν/]\' π),τ;σίον γενέσ-&κί Πκξώ'Τ- έγρηγορένκί. §έ τούς πλείσ-
τους, πολλούς §έ χκί πίνεί,ν έτι^ §ε§εί.πν/]κότίχς - έξκίφνης §έ φωνην άπύ
σης νγσου τών Παξών αχοσσθγνίχμ Θαμουν τί,νος βογ χαλοΰντος, ωστε
θκυμάζεί,ν. ό δέ^ Θαμοΰς Αίγύπτί,ος ήν χυβερνητης ούύέ τών έμπλε-
όντων γνώρίμος πολλοΐς απ' όνόμκτος . §ίς μέν ούν χληθέντκ σί,ωπγσκμ
το όέ τρίτον ύπαχοΰσκί. τω χκλοΰντί - χκχεΐνον έπίτείν<χντκ την φωνήν
είπεΐν οτί,^ οτκν γένγ] χκτά το Πκλώδες^, άπώγγείλον οτί Πάν ο
μέγκς τέθνηχε. τοΰτ' (χχούσκντκς . . πώντίχς έχπλκγγνιΧί. - χκί §!.§όν-
των έχυτοΐς λόγον εΐτε ποί,ησχί βέλτ^ον εΐη το προστετχγμένον εΐτε μη
πολυπρχγμονεΐν κλλ' έοίν, ούτως γνώνκί τον Θκμοΰν, έάν μέν
πνεΰμκ, πκρκπλεΐν ήσυχίκν έχοντκ, νηνεμίκς §έ χαί γκλήνης περί τον
τόπον γενομένχις, άνεί,πεΐν δ ηχουσεν. ώς ούν έγένετο χκτά το Πκλώδες,
ούτε πνεύμκτος οντος ούτε χλύόωνος, έχ πρύμνης βλέποντχ τον
Θο:μοΰν προς τγν γγν είπεΐν, ώσπερ ηχουσεν, οτί. ό μέγκς Πάν^
τέθνηχεν. ού φθγνοίί. §έ ποίυσάμενον οίύτόν, χοίί γενέσθχί μέγχν ούχ
ένος άλλά πολλών στενοίγμον άμκ θο:υμοίσμώ μεμί,γμένον.
Die eiste gelehrte Betrachtung vvurde der Geschichte so-
gieich nach dem \torfah zuteil, veranlaßt durch den Kaiser Tiberius
selbst. Wir lassen vvieder Plutarch reden, der fortfährt (S. 82,
7—13):
otci §έ πολλών άνθρώπων ποφόντων, τκχύ τον λόγον έν 'Ρώμγ]
σχεδοίσθγνκί,, χοίί τον Θο:μοΰν γενέσθοίί. μετάπεμπτον ύπο Τί,βερίου
^ Die beiden Πκξοί (Paxos und Propaxos) vor der Küste von Epirus,
nicht weit südhch von der Insel Kerkyra.
^ Statt des ganz einwandfreien (bei Eusebios verderbt in έ-εί, dem
zuliebe dann 8ε§ε(-νηχότες ήσκν folgte) wollte BERNARDAKis grundlos άρτί.
^ γάρ (statt 8έ) bei Eusebios verlegt den Grund der in Wahrheit der
Stimme als solcher geltenden Yerwunderung speziell in die Anrufung des
nicht allgemein bekannten Θκμους.
** Ich bieibe bei dem gewählten OTL ότκν des Plutarchtexts, wofür man
mit Eusebios όπότκν einzusetzen pflegt.
^ In dem Πκλώδες erkennt man seit langem (vgl. statt alier C. BuR-
RiAN, Geographie v. Griechenland I, 1862, S.18) mit Recht. den von STRABOx
A^II 7, 5 genannten Πηλώδης λ:μήν, an dessen Mündung (der Nordostecke
Kerkyras gegenüber) die epeirotische Stadt. Βουθρωτόν liegt.
^ So die Hss. des Plut., denen sich E. H. GiFFORD in der neuesten Edi-
tion von Euseb. praep. cc. (p. 207a 2: Bd. I, 1903, S. 267) anschließt, wäh-
rend die PIut.-Herausgeber das εί μέν ε'ίη des Eusebios übernehmen.
' Diese Plutarchische Wortstellung (mit P.ATON und GiFFORD) bei-
zubehalten, nicht (mit Euseb. RO und BERNARDAKis) gemäß der früheren
Fassung bei der Auftragserteilung in Πκν ό μέγκς zu ändern.