DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.39953#0039
Bin Proklos-Fund und seine Bedeutung.
39
nobis accenso divino, per quod possibili nobis modo illius fit per-
ceptio, secundum divinissimum nobis ipso participantibus. Divinis-
simum autem eorum quae in nobis le Unum, quod et Socrates
vocabat ipsam illustrationem animae sicut ipsam veritatem lumen;
particulare enim et ipsa lumen, ut et hic simili simile sit cognosci-
bile, — si fas est dicere, ut sensu sensibile, ut opinione opinabile,
ut scientia scibile: sic Uno Unum et claritate luminis causam
omnibus entibus, per quod omnia participant Uno.
2. Beginn des Kommentars zu pag. 142 a 7 des Platonischen Textes.
(God. Digbeian. 236, fol. 148r; cod. Cusan. 186, fol. 148v.)
Aut possibile igitur circa Unum haec sic habere ? —
Igitur nihil mihi videtur.
Yalde hanc inopinabilem conclusionem et multa dubitatione
dignam superinduxit omnibus simul dictis abnegationibus. Qua-
liter enim impossibile haec circa le Unum sic habere ? Quomodo
autem non omnes nobis praedicti sermones reiecti sunt per hoc
unum solum verbum ?
Quidam quidem igitur hinc moti dixerunt impossibilia con-
cludere primam hypothesim, et propter hoc et le Unum anhypo-
staton esse. Connectunt enim coniunctum: Si est le Unum, ipsum
non est totum, non est principium habens, medium aut finem, non
est figuram habens, et omnia consequenter; et post omnia Unum
non essentiale, non essentia, non dicibile, non nominabile, non
cognoscibile. At vero impossibilia haec, ut ipse ait impossibile
esse le Unum ipsum. Hoc autem erat, quod et ipsi dicebant non
esse aliquid imparticipabile ab essentia unum <vel> non unum,
neque ab uno ente; tot modis enim esse le Unum, quot modis et
le Ens, et le 'superessentiale Unum’ nomen esse solum.
Ad quos necessarium dicere, quod impossibilia aut penes
assumptionem sunt aut penes consequentiam. Sed consequentia
necessaria erat in omnibus ostensis semper secundis per dicta ante
13 sqq. Cf. supra p. 4 adnot. 1 et p. 10 adnot. 3.
22—24. cf. p. 1065, 3—-5 Cousin: ούχ, ώσπερ ύπέλαβόν πίνες, άνυπόστατόν έστι
τούτο μόνως έν καί αδύνατον συνάγει ή ύπό-9-εσις . . .
33. sq. cf. ρ. 1065, 10—13 Cousin: Παν γάρ δσον αδύνατόν τι συμπέρασμα
. . . δείκνυται ον, διά την ύπό-9-εσιν δείκνυσι το άδύνατον ή διά τήν άκολουΙΗαν.
15. Aut ι. e. ή! 16. nihil omis D. 16. mihi omis. C. 23. ani-
postaton D: anypostaton C. 26 sq. Unum non transposui: non unum codd.
30. vel supplevi.
5
10
15
20
25
30
35
39
nobis accenso divino, per quod possibili nobis modo illius fit per-
ceptio, secundum divinissimum nobis ipso participantibus. Divinis-
simum autem eorum quae in nobis le Unum, quod et Socrates
vocabat ipsam illustrationem animae sicut ipsam veritatem lumen;
particulare enim et ipsa lumen, ut et hic simili simile sit cognosci-
bile, — si fas est dicere, ut sensu sensibile, ut opinione opinabile,
ut scientia scibile: sic Uno Unum et claritate luminis causam
omnibus entibus, per quod omnia participant Uno.
2. Beginn des Kommentars zu pag. 142 a 7 des Platonischen Textes.
(God. Digbeian. 236, fol. 148r; cod. Cusan. 186, fol. 148v.)
Aut possibile igitur circa Unum haec sic habere ? —
Igitur nihil mihi videtur.
Yalde hanc inopinabilem conclusionem et multa dubitatione
dignam superinduxit omnibus simul dictis abnegationibus. Qua-
liter enim impossibile haec circa le Unum sic habere ? Quomodo
autem non omnes nobis praedicti sermones reiecti sunt per hoc
unum solum verbum ?
Quidam quidem igitur hinc moti dixerunt impossibilia con-
cludere primam hypothesim, et propter hoc et le Unum anhypo-
staton esse. Connectunt enim coniunctum: Si est le Unum, ipsum
non est totum, non est principium habens, medium aut finem, non
est figuram habens, et omnia consequenter; et post omnia Unum
non essentiale, non essentia, non dicibile, non nominabile, non
cognoscibile. At vero impossibilia haec, ut ipse ait impossibile
esse le Unum ipsum. Hoc autem erat, quod et ipsi dicebant non
esse aliquid imparticipabile ab essentia unum <vel> non unum,
neque ab uno ente; tot modis enim esse le Unum, quot modis et
le Ens, et le 'superessentiale Unum’ nomen esse solum.
Ad quos necessarium dicere, quod impossibilia aut penes
assumptionem sunt aut penes consequentiam. Sed consequentia
necessaria erat in omnibus ostensis semper secundis per dicta ante
13 sqq. Cf. supra p. 4 adnot. 1 et p. 10 adnot. 3.
22—24. cf. p. 1065, 3—-5 Cousin: ούχ, ώσπερ ύπέλαβόν πίνες, άνυπόστατόν έστι
τούτο μόνως έν καί αδύνατον συνάγει ή ύπό-9-εσις . . .
33. sq. cf. ρ. 1065, 10—13 Cousin: Παν γάρ δσον αδύνατόν τι συμπέρασμα
. . . δείκνυται ον, διά την ύπό-9-εσιν δείκνυσι το άδύνατον ή διά τήν άκολουΙΗαν.
15. Aut ι. e. ή! 16. nihil omis D. 16. mihi omis. C. 23. ani-
postaton D: anypostaton C. 26 sq. Unum non transposui: non unum codd.
30. vel supplevi.
5
10
15
20
25
30
35