DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.29140#0419
ABENDMAHLSGUTACHTEN 415
tur, vt ad credendum inuisibilem Dei potentiam erigaris, hoc oportet
credi, vt visibilem postea panem adores, id quod sequutum videmus cum
innumeris abominationibus. Adhuc placet nobis tot malorum seminarium.
A.ccipite, jnquit, et comedite, hoc est corpus meum, quod pro vohis traditur lS .
Carnaliter manducasse nihil prodest. Igitur, vt fidem erigeret, pro te
traditum hoc corpus, vt in immensum illud beneficium cor tuum figeret,
et sic spiritualiter carnem eius manducares, iussit te panem edere, eumque
vocauit suum corpus, per cuius traditionem certi eße debebant ita in
redemptionem suam, illius corpus iam tradi in mortem. Nos traditum
memorare conuenit Paulo explicante: Mortem Domini annunciate donec
veniat 1 ''. Sic in omnib[us] linguis loquimur: Disceßurus do librum amico
atque aio: »Accipe hic Bucerum tuum et legas in eo ad meam comme-
morationem, vt etiam absens tibi praesens sim«. Quis ideo requiret, vt sit
liber quod ego? Et norunt, quib[us] Hebraea Hngua cognita, in qua vel
certe Syriaca, quae huic vicina est, Christum loquutum nemo dubitat,
verbum »est« in huiusmodi locutionibfus] non interponi sed subintelligi,
vt Gen. 17. [10] de circumcisione: WD flfcW, id est, »hoc testamentum
meum«, quod vero Vbi nos legimus: »hoc est testamentum«, ita non
dubito Christum dixisse sua lingua: »hoc corpus meum«, quod postea
recte redditum est: hoc est corpus meum. Quia etiam sic versum est, quod
Joseph dixit: trespropagines tres dies sunt 1% , cum in Haebreo tantum habea-
tur: »tres propagines tres dies ipsi«. Recte autem interpres »est« interiecit,
quod sic loqui Graecis et Latinis, nempe signum id, quod signat, appel-
lari, frequens et familiare sit.
Sed respondeamus etiam alijs Pomerani argumentis. Primum quaeritur
blasphemiam eße, quod illos Zuinglius carniuoros et Christi voratores
vocat, panem ait sese edere non carnem, sed hanc praesentem credere* 9 .
Hic desidero grammaticam eorum, quam seuere adeo exigunt, et absque
Tropis. Si quis cibum edat, qui substantialiter caro sit, profecto carnem
esitare dicit: Ita si vester ille panis vere et corporaliter caro est, | quaeso,
an non carnem voratis et Christum ipsum, quem totum adeße conten-
ditis, nisi Lutheri consequentiam ad Waldenses? 0 satis inficias? Iam ad
argumenta, quib[us] contendit praesentiam carnalem hec verba: hoc est
corpus meum, velle. Primum illud, quod Luthero sacra anchora est, addu-
cit. Panis, quem frangimus, nonne communicatio corporis Domini est^it Sic
26. Lc 22,19; 1 Cor 11,24.
27. iCor 11,26. 28. Gen 40,12.
29. Zu Bugenhagens Schrift vgl. S. 409. B. bezieht sich auf Punkt 9 dieser Epistola,
vgl. den deutschen Text bei Walch XX, Sp. ^ooff.
$o. »Uon anbeten des Sacraments des heyligen leychnams Christi«, 1523 (WA 11,
S. 434-443); Luther wendet sich zugleich gegen eine spiritualistische Auslegung der
Einsetzungsworte und gegen die Transsubstantiationslehre.
31. iCorio,i6.
fo 16 r
tur, vt ad credendum inuisibilem Dei potentiam erigaris, hoc oportet
credi, vt visibilem postea panem adores, id quod sequutum videmus cum
innumeris abominationibus. Adhuc placet nobis tot malorum seminarium.
A.ccipite, jnquit, et comedite, hoc est corpus meum, quod pro vohis traditur lS .
Carnaliter manducasse nihil prodest. Igitur, vt fidem erigeret, pro te
traditum hoc corpus, vt in immensum illud beneficium cor tuum figeret,
et sic spiritualiter carnem eius manducares, iussit te panem edere, eumque
vocauit suum corpus, per cuius traditionem certi eße debebant ita in
redemptionem suam, illius corpus iam tradi in mortem. Nos traditum
memorare conuenit Paulo explicante: Mortem Domini annunciate donec
veniat 1 ''. Sic in omnib[us] linguis loquimur: Disceßurus do librum amico
atque aio: »Accipe hic Bucerum tuum et legas in eo ad meam comme-
morationem, vt etiam absens tibi praesens sim«. Quis ideo requiret, vt sit
liber quod ego? Et norunt, quib[us] Hebraea Hngua cognita, in qua vel
certe Syriaca, quae huic vicina est, Christum loquutum nemo dubitat,
verbum »est« in huiusmodi locutionibfus] non interponi sed subintelligi,
vt Gen. 17. [10] de circumcisione: WD flfcW, id est, »hoc testamentum
meum«, quod vero Vbi nos legimus: »hoc est testamentum«, ita non
dubito Christum dixisse sua lingua: »hoc corpus meum«, quod postea
recte redditum est: hoc est corpus meum. Quia etiam sic versum est, quod
Joseph dixit: trespropagines tres dies sunt 1% , cum in Haebreo tantum habea-
tur: »tres propagines tres dies ipsi«. Recte autem interpres »est« interiecit,
quod sic loqui Graecis et Latinis, nempe signum id, quod signat, appel-
lari, frequens et familiare sit.
Sed respondeamus etiam alijs Pomerani argumentis. Primum quaeritur
blasphemiam eße, quod illos Zuinglius carniuoros et Christi voratores
vocat, panem ait sese edere non carnem, sed hanc praesentem credere* 9 .
Hic desidero grammaticam eorum, quam seuere adeo exigunt, et absque
Tropis. Si quis cibum edat, qui substantialiter caro sit, profecto carnem
esitare dicit: Ita si vester ille panis vere et corporaliter caro est, | quaeso,
an non carnem voratis et Christum ipsum, quem totum adeße conten-
ditis, nisi Lutheri consequentiam ad Waldenses? 0 satis inficias? Iam ad
argumenta, quib[us] contendit praesentiam carnalem hec verba: hoc est
corpus meum, velle. Primum illud, quod Luthero sacra anchora est, addu-
cit. Panis, quem frangimus, nonne communicatio corporis Domini est^it Sic
26. Lc 22,19; 1 Cor 11,24.
27. iCor 11,26. 28. Gen 40,12.
29. Zu Bugenhagens Schrift vgl. S. 409. B. bezieht sich auf Punkt 9 dieser Epistola,
vgl. den deutschen Text bei Walch XX, Sp. ^ooff.
$o. »Uon anbeten des Sacraments des heyligen leychnams Christi«, 1523 (WA 11,
S. 434-443); Luther wendet sich zugleich gegen eine spiritualistische Auslegung der
Einsetzungsworte und gegen die Transsubstantiationslehre.
31. iCorio,i6.
fo 16 r