Metadaten

Aristophanes; Verlag Antike [Editor]
Fragmenta comica (FrC) ; Kommentierung der Fragmente der griechischen Komödie (Band 10,9): Aristophanes fr. 590-674: Übersetzung und Kommentar — Heidelberg: Verlag Antike, 2016

DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.53731#0127
License: Free access  - all rights reserved
Overview
Facsimile
1
2 cm
facsimile
Scroll
OCR fulltext
Incertarum fabularum fragmenta (fr. 615)

123

Δ 34-6. X 346-7. Ω 212-3 belegte anthropophagische Motiv): Theogn. 347-9
(εγώ δέ κύων έπέρησα χαράδρην / χειμάρρω ποταμώ πάντ’ άποσεισάμενος- /
τών εϊη μέλαν αίμα πιειν, wo der sich mit einem Hund identifizierende Theognis
sich das Bluttrinken als die schrecklichste Rache an seinen Feinden wünscht),
Aesch. Cho. 577-8 (φόνου δ’ Έρινύς ούχ ΰπεσπανισμένη / άκρατον αίμα
πίεται τρίτην πόσιν), Soph. El. 785-6 (τούμόν έκπίνουσ’ αεί / ψυχής άκρατον
αΐμα), Trach. 1055-6 (έκ δέ χλωρόν αίμά μου / πέπωκεν ήδη), Eur. fr. 687,1-2
Kn. (πίμπρη, κάταιθε σάρκας, έμπλήσθητί μου / πίνων κελαινόν αίμα· πρόσθε
γάρ κάτω: es spricht Herakles, der diese wohl sakrifikale Praxis - darauf weist
das angedeutete Kochen des Fleisches - von seinem Dienstherren Sileus in
einem Adynaton zu erleiden verlangt), Herond. 5,6-7 (Βίτιννα, δοΰλός είμι·
χρώ ότι βουλή <μοι> / καί μή τό μευ αίμα νύκτα κήμέρην π[ϊ]νε, mit Headlam
1922, ζ. St.; vgl. auch Pfeiffer 1949, zu Callim. fr. 523 Pf. τό δ’ έκ μέλαν είαρ
έδαπτεν; Plaut. Bacch. 372 und Hör. AP 476); es kann auch die Person selbst
oder deren Seele leergetrunken werden: so etwa in Soph. Ant. 531-2 (σύ δ’, ή
κατ’ ο’ίκους ώς έχιδν’ ύφειμένη / λήθουσά μ’ έξέπινες) und Ar. Nub. 712 (καί
τήν ψυχήν έκπίνουσιν, mit van Leeuwen 1898, ζ. St.).
Ob die Tragikerbelege für das Bild des Bluttrinkens eine tragische Färbung
des Verses suggerieren (so Kaibel in Kassel-Austin z. St.: „tragice loquitur eo
sensu quo Soph. Ant. 531“), bleibe dahingestellt: Stellen wie die des Herondas
würden eher für einen volkstümlichen, ja kolloquialen Charakter des Motivs
plädieren lassen; gegen eine hochsprachliche Ebene spricht vielleicht auch das
Verb λάπτειν (vgl. hier unten, zum Wort).
λέλαφας Zu dieser Perfektform vgl. Willi 2003, 249. Bezeugt ist das ono-
matopoetische Verb λάπτειν (vgl. Tichy 1983, 113-4) in der Komödie sonst
nur in dem bei demselben Zitatträger kurz danach (Athen. XI 485d) zitierten
Pher. fr. 101 [Krapataloi] (των θεατών δ’ όστις δίψή λεπαστήν λαψαμένος
μεστήν έκκαρυβδίσαι; Versmaß verschiedentlich restituiert; zur Medialform
vgl. Rehrenböck 1985,113) und in Xenarch. fr. 9 [Porphyra] (μά τον Διόνυσον,
<öv> σύ λάπτεις ίσον ’ίσω, wo das tradierte κάπτεις emendiert wurde); vgl.
auch Ar. Ach. 1229 (καί πρός γ’ άκρατον έχχέας άμυστιν έξέλαψα, vom
Herunterschlucken ungemischten Weins), Pac. 884-5 (άλλ’, ώ μέλε, / τον
ζωμόν αύτής προσπεσών έκλάψεται, wo das Schlürfen der Brühe auf die
von Ariphrades bevorzugte Praktik des cunnilinctus anspielt), Anaxil. fr. 18,4
[Lyropoios] (ω’ έκλάπτων) sowie Nub. 810/1-2 (γνούς άπολάψεις ότι πλείστον
δύνασαι / ταχέως). Im frühesten Beleg ist das Verb in einem Gleichnis ge-
braucht, in dem blutverschmierte Wölfe nach ihrem blutrünstigen Mahl den
Durst mit Quellwasser stillen: Hom. Π 159-62 (πάσιν δέ [d. h. den Wölfen]
παρήϊον άίματι φοινόν· / καί τ’ άγεληδόν ’ίασιν άπό κρήνης μελανύδρου /
λάψοντες γλώσσησιν άραιήσιν μέλαν ύδωρ / άκρον έρευγόμενοι φόνον
© Heidelberger Akademie der Wissenschaften