Sitzungsberichte der
Heidelberger Akademie der Wissenschaften

30

Rudolf Creutz:

sententia. Vel sicut dicit
Oribasius „afforismus est
sermobrevis. tocius rei propo-
sitae intellectum declarans et de-
monstrans. Dicitur autem affo-
rismus secundum quosdam ab
,,a“ quod est „sine“ et oris-
mo, quod est diffinicio,
quasi sine diffinitione, eo
quod in hoc libro nulla ponitur
diffinicio. Vel aliter et melius
ab „a“ quod est „iuxta“ et
orismo quod est diffinicio,
quasi iuxta diffinicionem;
sicut enim diffinicio dicit totam
essentiam rei, ita afforismus
comprehendit sub brevibus ver-
bis totam sententiam rei pro-
posite. Diyiditur a quibusdam
über iste, ut vult Bartolomeus
in tres partes secundum tres
virtutes. In prima parte deter-
minat autem de liiis que atti-
nent virtuti naturali, in secunda
de hiis qae attinent virtuti ani-
mali, item de hiis que attinent
virtuti vitali et sic Rufus alio
modo divisit quondam in qua-
tuor partes secundum quatuor
humores. In prima de hiis quae
attinent sanguini; in secunda de
hiis quae attinent colere; in
tertia de hiis quae attinent fleg-
mati; in quarta autem de hiis
quae attinent melancolie. Bar-
tolomeus autem divisit in septem
partes. In prima determinat de
hiis quae attinent virtuti natu-
rali ut ibi „In perturbationibus

ficilis. Ratio enim est ultimum;
ultima vero non sensu sed intel-
lectu apprehenduntur, unde cog-
nitio Ultimi est difficilis, sicut
enim se habet oculus noctus ad
lucem diei, ita intellectus noster
ad ultima. Vel iudicium exp er i-
menti est difficile, quia in febri-
citatione de colera contra ex-
perimentum utitur medicus zuc-
cara violarum et ideo si credat
necessarium attribuat evacua-
tionem et si moritur nescit cur
attribuat1 et sic iudicium est
difficile et ars considerat hoc et
illud et ideo est longa.

1 Die letzten Worte wohl entstellt.