DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.30662#0138
Herrschaft Rappoltstein
sianofcontinetur3. Nominatim autem in Christo
duas naturas confitemur, divinam et humanam, non
permixtas aut confusas, sed coniunctas. Nam pro
salute generis humani, quod sese perdiderat, huma-
nam naturam assumpsit in tempore conceptusque
est e spiritu sancto ex substantia virginis Mariae,
quae stirpis erat Davidicorum4.
[3.] Siquidem, cum Deus creasset hominem ad imagi-
|291r| nem suam5, lumine, sanctitate iustitiaque do-
nasset, is sua sponte per suggestionem diaboli in-
obediens factus6 excidit ab illa praestantissima na-
tura et in omnibus sui partibus corruptus est. Nam
corpore mortalis factus, ac anima aeterno supplicio
(quae mors secunda7 dicitur) addicta est. Cumque
ante peccatum liberum haberet voluntatis arbitri-
um, postquam lapsus est, et se et liberum arbitrium
perdidit et factus est servus peccati8, adeo ut nihil
possit quam peccare per se, quamvis non coactus,
sed ultro id faciat.
[4.] Ergo ab Adamo propagatum est peccatum in
totum genus humanum et per peccatum mors9.
Nam, qui corruptus fuerat, nihil aliud quam sui si-
mile semen generare potuit. Iure igitur omnes dam-
nare poterat Dominus, non solum, qui actualiter
peccaverant, sed etiam parvulos, qui nondum ac-
tualiter peccaverunt, eo quod pravitatem et corrup-
tionem ex utero afferunt.
[5.] At Dominus, cum praevidisset lapsum Adae,
noluit totum genus hominum interire, sed ad offen-
sionem misericordiae suae ante tempora aeterna
partem huius, quam servaret, elegit, alteram in sua
corruptione reliquit arcano suo iudicio, sed tamen
iusto, ut suam in illa iusticiam ostenderet. |291v|
f Korr. aus: Athanasio.
g Erg. am Rand.
h Gestr.: iusticia.
i Korr. aus: satisfecit.
3 Zu den drei Bekenntnissen s. BSLK, S. 21-30 mit der
Einleitung S. XI-XV.
4 Vgl. Mt 1,1; Lk 2,4.
5 1Mos 1,27.
[6.] Iam vero non propter merita, quae praevideret
in electis, sed pro sua gratuita misericordia illos ele-
git in Christo, quem iam inde ante conditum mun-
dum mediatorem constituerat, cuius merito repara-
rentur.
[7.] Atque is mediator Iesus Christus10 postremis
temporibus manifestatus est in carne, qui aeternus
Deus est factusque est nobis a Deo sapientia8, ius-
ticia, sanctificatio eth redemptio, ut, qui gloriatur,
in Domino glorietur11.
[8.] Cum igitur pro nostris peccatis omnibus perfecte
satisfeceriti per mortem, quam perpessus est in cru-
ce, non solum, quae admisimus ante primam grati-
am (ut loquuntur), sed etiam, quae committimus
post primam gratiam, insuper et resurrectione sua
iustitiam, qua inopes eramus, nobis acquisivit, de-
nique ascendit in coelum, cuius possessionem iniit
nostro nomine, ibique sedet ad dextram patris, pro
nobis perpetuo interpellet, donec secundo veniat ad
iudicandum orbem12.
[9.] Quae cum ita sint, impium statuimus, si quis
propriis meritis aut cuiuslibet sancti aut quavis alia
victima conetur propitiare Deum aut satisfacere pro
peccatis aut iustitiam acquirere ante tribunal Dei.
[10.] Atque item impium, si quis alium mediatorem
adoptet |292r| praeter Iesum Christum, cuius nomine
ac merito ad Deum accedat aut eum invocet.
[11.] Sed electio, quae alioquin lateret, patefecit cui-
que piorum, cum adoptationis spiritu donatur13. Ex
quo cum fiducia Deum patrem agnoscunt et invo-
cant per Christum, in quo sunt insiti per fidem.
6 Vgl. 1Mos 3,1-6.
7 Zum Begriff vgl. Off 20,6.14; 21,8.
8 Vgl. Joh 8,34.
9 Vgl. Röm 5,12
10 Vgl. 1Tim 2,5.
11 1Kor 1,30-31.
12 Vgl. das Ende des zweiten Teils des Apostolicum.
13 Vgl. Röm 8,23.
118
sianofcontinetur3. Nominatim autem in Christo
duas naturas confitemur, divinam et humanam, non
permixtas aut confusas, sed coniunctas. Nam pro
salute generis humani, quod sese perdiderat, huma-
nam naturam assumpsit in tempore conceptusque
est e spiritu sancto ex substantia virginis Mariae,
quae stirpis erat Davidicorum4.
[3.] Siquidem, cum Deus creasset hominem ad imagi-
|291r| nem suam5, lumine, sanctitate iustitiaque do-
nasset, is sua sponte per suggestionem diaboli in-
obediens factus6 excidit ab illa praestantissima na-
tura et in omnibus sui partibus corruptus est. Nam
corpore mortalis factus, ac anima aeterno supplicio
(quae mors secunda7 dicitur) addicta est. Cumque
ante peccatum liberum haberet voluntatis arbitri-
um, postquam lapsus est, et se et liberum arbitrium
perdidit et factus est servus peccati8, adeo ut nihil
possit quam peccare per se, quamvis non coactus,
sed ultro id faciat.
[4.] Ergo ab Adamo propagatum est peccatum in
totum genus humanum et per peccatum mors9.
Nam, qui corruptus fuerat, nihil aliud quam sui si-
mile semen generare potuit. Iure igitur omnes dam-
nare poterat Dominus, non solum, qui actualiter
peccaverant, sed etiam parvulos, qui nondum ac-
tualiter peccaverunt, eo quod pravitatem et corrup-
tionem ex utero afferunt.
[5.] At Dominus, cum praevidisset lapsum Adae,
noluit totum genus hominum interire, sed ad offen-
sionem misericordiae suae ante tempora aeterna
partem huius, quam servaret, elegit, alteram in sua
corruptione reliquit arcano suo iudicio, sed tamen
iusto, ut suam in illa iusticiam ostenderet. |291v|
f Korr. aus: Athanasio.
g Erg. am Rand.
h Gestr.: iusticia.
i Korr. aus: satisfecit.
3 Zu den drei Bekenntnissen s. BSLK, S. 21-30 mit der
Einleitung S. XI-XV.
4 Vgl. Mt 1,1; Lk 2,4.
5 1Mos 1,27.
[6.] Iam vero non propter merita, quae praevideret
in electis, sed pro sua gratuita misericordia illos ele-
git in Christo, quem iam inde ante conditum mun-
dum mediatorem constituerat, cuius merito repara-
rentur.
[7.] Atque is mediator Iesus Christus10 postremis
temporibus manifestatus est in carne, qui aeternus
Deus est factusque est nobis a Deo sapientia8, ius-
ticia, sanctificatio eth redemptio, ut, qui gloriatur,
in Domino glorietur11.
[8.] Cum igitur pro nostris peccatis omnibus perfecte
satisfeceriti per mortem, quam perpessus est in cru-
ce, non solum, quae admisimus ante primam grati-
am (ut loquuntur), sed etiam, quae committimus
post primam gratiam, insuper et resurrectione sua
iustitiam, qua inopes eramus, nobis acquisivit, de-
nique ascendit in coelum, cuius possessionem iniit
nostro nomine, ibique sedet ad dextram patris, pro
nobis perpetuo interpellet, donec secundo veniat ad
iudicandum orbem12.
[9.] Quae cum ita sint, impium statuimus, si quis
propriis meritis aut cuiuslibet sancti aut quavis alia
victima conetur propitiare Deum aut satisfacere pro
peccatis aut iustitiam acquirere ante tribunal Dei.
[10.] Atque item impium, si quis alium mediatorem
adoptet |292r| praeter Iesum Christum, cuius nomine
ac merito ad Deum accedat aut eum invocet.
[11.] Sed electio, quae alioquin lateret, patefecit cui-
que piorum, cum adoptationis spiritu donatur13. Ex
quo cum fiducia Deum patrem agnoscunt et invo-
cant per Christum, in quo sunt insiti per fidem.
6 Vgl. 1Mos 3,1-6.
7 Zum Begriff vgl. Off 20,6.14; 21,8.
8 Vgl. Joh 8,34.
9 Vgl. Röm 5,12
10 Vgl. 1Tim 2,5.
11 1Kor 1,30-31.
12 Vgl. das Ende des zweiten Teils des Apostolicum.
13 Vgl. Röm 8,23.
118