Incertarum fabularum fragmenta (fr. 666)

235

mit Verweis auf Lobeck 1837, 62-3 und Headlam 1922 zu Herond. 1,58-9 κοά
μευ οϋτε νυκτός οϋτ’ έπ’ ήμέρην λείπει / τό δώμα; vgl. auch Bacchyl. dith.
5,25-8 ούδέ Μαίας / υιός δύνατ’ οϋτε κατ’ εύ-/φεγγέας άμέρας λαθεΐν / νιν
οϋτε νύκτας άγν[άς, Soph. El. 780-1 ώστ’ οϋτε νυκτός ϋπνον οϋτ’ έξ ήμέρας /
εμέ στεγάζειν ήδύν, Hdt. II 133,4 άνάψαντα αύτά πίνειν τε καί εύπαθέειν,
οϋτε ήμερης οϋτε νυκτός άνιέντα, VIII 71,2 καί έλίνυον ούδένα χρόνον οί
βοηθήσαντες εργαζόμενοι, οϋτε νυκτός οϋτε ήμερης, Plat. Phdr. 251e καί
έμμανής ούσα οϋτε νυκτός δύναται καθεύδειν οϋτε μεθ’ ήμέραν οϋ αν ή μένειν,
Alcib. I 106e οιμαι δέ γε, οϋτε νύκτωρ οϋτε μεθ’ ήμέραν έξιών ένδοθεν, Xen.
Αροΐ. 31 άλλ’ ό νεανίσκος ήσθείς ο’ίνω οϋτε νυκτός οϋτε ήμέρας έπαύετο
πίνων, Dion. Hal. X 16,6 οϋτε ήμέρας οϋτε νυκτός αναπαυόμενοι των πόνων,
Plut. Quom. adul. 60d οϋτε μεθ’ ήμέραν οϋτε νυκτός αναπαυόμενος).
νύκτωρ Dieses Adv. (laut Hdn. Π. προσ. καθ. I [GrGr III. 1] ρ. 511,2 Lentz
und Π. μον. λέξ. [GrGr III.2] ρ. 952,1 Lentz das einzige mit Suffix -ωρ; vgl.
Frisk GEW, s.v., wonach diese Form die vorgriech. Existenz eines r-Stamms,
wie im lat. nocturnus, bestätigen würde) ist außer in der Komödie (weitere elf
Belege allein bei Aristophanes) ebenfalls in der hohen Dichtung (etwa Hes.
Op. 177, Archil. fr. 49,7 W.2, Soph. Ai. 47. 1056, Eur. Bacch. 469. 485. 486, Ap.
Rh. III 293. IV 101) und der Prosa (häufig bei den attischen Rednern, Platon
und Xenophon; nie bei Herodot und Thukydides) vertreten.

fr. 666 K.-A. (649 K.)
αγρόν γάρ έλαβεν —<>— —
αργόν παρ’ αύτοϋ
einen bebauten Acker nahm er nämlich in Besitz ...
unbebaut von ihm ...
Aristot. Rhet. 1410a 23
παρίσωσις δ’ έάν ίσα τά κώλα, παρομοίωσις δέ έάν όμοια τά έσχατα έχη έκάτερον τό
κώλον. ανάγκη δέ ή έν άρχή ή έπί τελευτής έχειν, καί έν αρχή μέν άεί τά ονόματα, έπί
δέ τελευτής τάς έσχάτας συλλαβάς ή τού αυτού ονόματος πτώσεις ή τό αύτό όνομα-
έν άρχή μέν τά τοιαϋτα--
die parisösis (,Balancierung gleicher Kola“) [ist vorhanden], wenn die Kola gleich sind,
und die paromoiösis (,Assonanz“) [ist vorhanden], wenn das eine und das andere Kolon
in den äußersten Teilen gleich sind. Und es ist notwendig, daß es sich entweder am
Anfang oder am Ende so verhält, und am Anfang immer die Wörter, am Ende aber die
letzten Silben bzw. die Endungen desselben Wortes oder dasselbe Wort: am Anfang
zum Beispiel so:-