DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.32889#0025
Mitteilungen aus der Capuaner Briefsammlung 1Y.
25
Calumpniosam contra me litem instituens venerabilis abba-
tissa Sancte Marie sic me inportune citari faciebat a venerabili
Teanensi episcopo85), quem a vestra sanctitate dari sibi iudicem
impetrarat, quod me oportebat no'n sine captione negociorum
meorum et persone procuratoris mei periculo, quod propter im-
minentem bellicam cladem86) iuste vereri poteram, ipsum mittere
ad audienciam cognitoris. Constitutus itaque in presencia dicti
iudicis procurator meus meo cepit nomine ipsius iudicium decli-
nare. Et merito. Cum enim idem episcopus rem, quam dicta
abbatissa petebat, cuidam Adversano feneratori suo nomine
pignori obligasset, quod ex tenore instrumenti publici, cuius
exemplum87) ad vestram duxi clemenciam destinandum, animad-
vertere potueritis, si placuerit, ma.nifestea, et sic mota questio sua
quodammodo videbaturb, iuste credebat dictusc procurator datum
iudicem recusare in ea causa, que sua secundario censebatur.
Ceterum etsi in decretali sit cautum epistola, quod appellacio
remota beneficium recusacionis excludat88), non tamen credo
legem illam vel canonemd89) esse sublatum, quo exprimitur ne-
minem in re sua iudicare vel ius sibi dicere posse, presertim cum
non sit credendum Vos, qui canonem conditis, immo qui estis
canon animatus in terris90), sic per verbum appellacionis remote
adimere prorsus recusacionis auxilium, ut per hoce cogeretur
a) Korr. cms manifacte Hs. — b) So Hs. — c) Korr. aus dictis Hs. —
d) catonem Hs. — e) FoJgt i cjetilgt Hs.
85) Tlieodinus (1193—1227). — 86) Ygl. oben Nr. 6.
87) Diese Urkunde liegt nicht vor.
88) Hier scheint ein Irrtum des Abtes, vielleicht auch ein falscher Einwand
des Richters oder der andern Partei vorzuliegen, vgl. C. Postremo 36, X de apel-
lationibus (II, 28) von Lucius III: si causa aliqua alicui fuerit cLelegata, qui con-
sanguineus sit illius, qui literas impetravit, aut in eodem negotio advooati officio
functus, vel ex alia quacunque iusta causa suspectus, huiusmodi de-
legatus non immerito poterit recusari6 quamvis appellatione remota
fuerit ei negotium clelegatum. Vgl. noch Miinchen, Das kanon. Gerichts-
verfahren2 I, S. 74ff., 526.
89) Vgl. 1. 10 Dig. II, 1 und besonders 1. un. God. III, 5: Generali lege clecer-
nimus neminem sibi esse iudicem vel ius sibi dicere debere. in re enim propria
iniquum aclmodum est alicui licentiam tribuere sententiae. München, a. a. 0., I, S. 72.
90) Das entspricht der Stellung, die das römische Recht dem Kaiser für die
weltlichen Gesetze zuweist; vgl. Dig. 1, 4: Quod principi placuit, legis habet vigo-
rem etc. und besonders Nov. 105 c. 2 § 4: Omnibus enim a nobis dictis imperatoris
excipiatur fortuna, cui et ipsas deus leges subiecit, legem animatam eum
mittens hominibus.
25
Calumpniosam contra me litem instituens venerabilis abba-
tissa Sancte Marie sic me inportune citari faciebat a venerabili
Teanensi episcopo85), quem a vestra sanctitate dari sibi iudicem
impetrarat, quod me oportebat no'n sine captione negociorum
meorum et persone procuratoris mei periculo, quod propter im-
minentem bellicam cladem86) iuste vereri poteram, ipsum mittere
ad audienciam cognitoris. Constitutus itaque in presencia dicti
iudicis procurator meus meo cepit nomine ipsius iudicium decli-
nare. Et merito. Cum enim idem episcopus rem, quam dicta
abbatissa petebat, cuidam Adversano feneratori suo nomine
pignori obligasset, quod ex tenore instrumenti publici, cuius
exemplum87) ad vestram duxi clemenciam destinandum, animad-
vertere potueritis, si placuerit, ma.nifestea, et sic mota questio sua
quodammodo videbaturb, iuste credebat dictusc procurator datum
iudicem recusare in ea causa, que sua secundario censebatur.
Ceterum etsi in decretali sit cautum epistola, quod appellacio
remota beneficium recusacionis excludat88), non tamen credo
legem illam vel canonemd89) esse sublatum, quo exprimitur ne-
minem in re sua iudicare vel ius sibi dicere posse, presertim cum
non sit credendum Vos, qui canonem conditis, immo qui estis
canon animatus in terris90), sic per verbum appellacionis remote
adimere prorsus recusacionis auxilium, ut per hoce cogeretur
a) Korr. cms manifacte Hs. — b) So Hs. — c) Korr. aus dictis Hs. —
d) catonem Hs. — e) FoJgt i cjetilgt Hs.
85) Tlieodinus (1193—1227). — 86) Ygl. oben Nr. 6.
87) Diese Urkunde liegt nicht vor.
88) Hier scheint ein Irrtum des Abtes, vielleicht auch ein falscher Einwand
des Richters oder der andern Partei vorzuliegen, vgl. C. Postremo 36, X de apel-
lationibus (II, 28) von Lucius III: si causa aliqua alicui fuerit cLelegata, qui con-
sanguineus sit illius, qui literas impetravit, aut in eodem negotio advooati officio
functus, vel ex alia quacunque iusta causa suspectus, huiusmodi de-
legatus non immerito poterit recusari6 quamvis appellatione remota
fuerit ei negotium clelegatum. Vgl. noch Miinchen, Das kanon. Gerichts-
verfahren2 I, S. 74ff., 526.
89) Vgl. 1. 10 Dig. II, 1 und besonders 1. un. God. III, 5: Generali lege clecer-
nimus neminem sibi esse iudicem vel ius sibi dicere debere. in re enim propria
iniquum aclmodum est alicui licentiam tribuere sententiae. München, a. a. 0., I, S. 72.
90) Das entspricht der Stellung, die das römische Recht dem Kaiser für die
weltlichen Gesetze zuweist; vgl. Dig. 1, 4: Quod principi placuit, legis habet vigo-
rem etc. und besonders Nov. 105 c. 2 § 4: Omnibus enim a nobis dictis imperatoris
excipiatur fortuna, cui et ipsas deus leges subiecit, legem animatam eum
mittens hominibus.