DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.33311#0035
Des Athanasius Werk über das Leben des Antonius.
35
Quelle zeigt c. 2 p. 5 C: έξ άρχής μέν ούκ ήν κακία . . άν&ρωποι. δέ
ταύτην ύστερον έπι,νοεΐν ήρξαντο καί καθ’ έαυτών άνατυπουσθαι .... 6
μέν γάρ τοϋ παντός δημιουργός καί παμβασιλεύς θεός ό ύπερέκεινα
πάσης ούσίας καί άνθρωπίνης έπινοίας ύπάρχων, άτε δή άγαθός καί
ύπέρκαλος ών, διά τού ίδίου λόγου του σωτήρος ήμών Ίησοΰ Χριστοΰ
τό άνθ-ρώπινον γένος κατ’ ίδίαν είκόνα πεποίηκε καί τών οντων αύτόν
Ίεωρητήν καί έπιστήμονα διά τής πρός αύτόν όμοιώσεως κατεσκεύασε,
δούς αύτώ καί τής ίδίας άϊδιότητος έννοιαν καί γνώσιν, ΐνα τήν ταυτότητα
σώζων μήτε τής περί θεοΰ φαντασίας ποτέ άποστή, μήτε τής τών άγίων
συζήσεως άποπηδήση, άλλ’ έχων τήν τοΰ δεδωκότος χάριν, έχων καί τήν
ίδίαν έκ τοΰ πατρικοΰ λόγου δύναμιν, άγάλληται καί συνομιλή τώ θείω,
ζών τόν άπήμονα καί μακάριον οντως τε ά.Ίάνατον βίον. ούδέν γάρ έχιον
έμπόδιον είς τήν περί τοΰ θείου γνώσιν -θ'εωρεΐ μέν άεί διά τής αύτοΰ
κα-Β-αρότητος τήν τοΰ πατρός είκόνα, τόν αέεόν λόγον, ού καί κατ’ είκόνα
γέγονεν, ύπερεκπλήττεται δέ κατανοών τήν δι’ αύτοΰ είς τό πάν πρό-
νοιαν, ύπεράνω μέν τών αίσΑητών καί πάσης σωματικής φαντασίας γινό-
μενος, πρός δέ τά έν ούρανοΐς Ίεΐα καί νοητά τή δυνάμει τοΰ νοΰ συνα-
πτόμενος· δτε γάρ ού συνομιλεΐ τοΐς σώμασιν ό νοΰς ό τών άνθ-ρώπων
ούδέ τι τής έκ τούτων έπι-Β-υμίας μεμιγμένον έξωθεν έχει, άλλ’ δλος
έστιν άνω έ α υ τ ώ συνών, ού ς γ έ γ ο ν ε ν έ ξ ά ρ χ ή ς , τότε δή
τά αίσθητά καί πάντα τά άνθρούπινα διαβάς άνω μετάρσιος γίνεται καί
τόν λόγον ίδοον.όρά έν αύτώ καί τόν τοΰ λόγου πατέρα, ήδόμενος έπί
τή τούτου -Β-εοιρία καί άνακαινούμενος έπί τώ τούτου πό-8-ω· οόσπερ ούν
τόν πρώτον τών άνθ-ροόποον γενόμενον, δς καί κατά τήν Έβραίοον γλώτταν
’Αδάμ ώνομάσ-θ-η, λέγουσιν αί ΐεραί γραφαί κατά τήν άρχήν άνεπαι-
σχύντω παρρησία τον νοΰν έσχηκέναι πρός τόν -θ-εόν καί συνδιαιτάσ-θ-αι
τοΐς άγίοις έν τή τών νοητών -Β-εοορία, ήν είχεν έν έκείνω τώ τόπω, δν καί
ό άγιος Μωϋσής τροπικώς παράδεισον ώνόμασεν. ΐκανή δέ ή τής
ψυχήςκα-Β-αρότης έ σ τ ί τ ό ν -8- ε ό ν δι’έαυτήςκατοπ-
τ ρ ί ζ ε σ -8- α ι , κα-8-άπερ καί ό κύριός φησι· μακάριοι οΐ κα-8-αροί τή
καρδία δτι αύτοί τόν θ-εόν δψονται. Es ist die ins Christliche über-
tragene hellenistische Mystik, die damals ja in Ägypten noch
herrscht 1). Aber in dem βίος Άντωνίου ist der Gedanke ganz anders
gewendet; es handelt sich nur um die sittliche Vollkommenheit,
1 Ton und Sprache kehren in der Hermetischen Literatur wieder;
die καθτφότης ψυχής ist hier etwas ganz anderes. Vergleichbar, wenn auch
sehr verschieden sind die von Holl angeführten Stellen des Clemens
Alexandrinus Strom. IV 40,1 p. 266,5 Staehlin; VI 102,2 p. 483,10;
VII 13,2 p. 10,16.
35
Quelle zeigt c. 2 p. 5 C: έξ άρχής μέν ούκ ήν κακία . . άν&ρωποι. δέ
ταύτην ύστερον έπι,νοεΐν ήρξαντο καί καθ’ έαυτών άνατυπουσθαι .... 6
μέν γάρ τοϋ παντός δημιουργός καί παμβασιλεύς θεός ό ύπερέκεινα
πάσης ούσίας καί άνθρωπίνης έπινοίας ύπάρχων, άτε δή άγαθός καί
ύπέρκαλος ών, διά τού ίδίου λόγου του σωτήρος ήμών Ίησοΰ Χριστοΰ
τό άνθ-ρώπινον γένος κατ’ ίδίαν είκόνα πεποίηκε καί τών οντων αύτόν
Ίεωρητήν καί έπιστήμονα διά τής πρός αύτόν όμοιώσεως κατεσκεύασε,
δούς αύτώ καί τής ίδίας άϊδιότητος έννοιαν καί γνώσιν, ΐνα τήν ταυτότητα
σώζων μήτε τής περί θεοΰ φαντασίας ποτέ άποστή, μήτε τής τών άγίων
συζήσεως άποπηδήση, άλλ’ έχων τήν τοΰ δεδωκότος χάριν, έχων καί τήν
ίδίαν έκ τοΰ πατρικοΰ λόγου δύναμιν, άγάλληται καί συνομιλή τώ θείω,
ζών τόν άπήμονα καί μακάριον οντως τε ά.Ίάνατον βίον. ούδέν γάρ έχιον
έμπόδιον είς τήν περί τοΰ θείου γνώσιν -θ'εωρεΐ μέν άεί διά τής αύτοΰ
κα-Β-αρότητος τήν τοΰ πατρός είκόνα, τόν αέεόν λόγον, ού καί κατ’ είκόνα
γέγονεν, ύπερεκπλήττεται δέ κατανοών τήν δι’ αύτοΰ είς τό πάν πρό-
νοιαν, ύπεράνω μέν τών αίσΑητών καί πάσης σωματικής φαντασίας γινό-
μενος, πρός δέ τά έν ούρανοΐς Ίεΐα καί νοητά τή δυνάμει τοΰ νοΰ συνα-
πτόμενος· δτε γάρ ού συνομιλεΐ τοΐς σώμασιν ό νοΰς ό τών άνθ-ρώπων
ούδέ τι τής έκ τούτων έπι-Β-υμίας μεμιγμένον έξωθεν έχει, άλλ’ δλος
έστιν άνω έ α υ τ ώ συνών, ού ς γ έ γ ο ν ε ν έ ξ ά ρ χ ή ς , τότε δή
τά αίσθητά καί πάντα τά άνθρούπινα διαβάς άνω μετάρσιος γίνεται καί
τόν λόγον ίδοον.όρά έν αύτώ καί τόν τοΰ λόγου πατέρα, ήδόμενος έπί
τή τούτου -Β-εοιρία καί άνακαινούμενος έπί τώ τούτου πό-8-ω· οόσπερ ούν
τόν πρώτον τών άνθ-ροόποον γενόμενον, δς καί κατά τήν Έβραίοον γλώτταν
’Αδάμ ώνομάσ-θ-η, λέγουσιν αί ΐεραί γραφαί κατά τήν άρχήν άνεπαι-
σχύντω παρρησία τον νοΰν έσχηκέναι πρός τόν -θ-εόν καί συνδιαιτάσ-θ-αι
τοΐς άγίοις έν τή τών νοητών -Β-εοορία, ήν είχεν έν έκείνω τώ τόπω, δν καί
ό άγιος Μωϋσής τροπικώς παράδεισον ώνόμασεν. ΐκανή δέ ή τής
ψυχήςκα-Β-αρότης έ σ τ ί τ ό ν -8- ε ό ν δι’έαυτήςκατοπ-
τ ρ ί ζ ε σ -8- α ι , κα-8-άπερ καί ό κύριός φησι· μακάριοι οΐ κα-8-αροί τή
καρδία δτι αύτοί τόν θ-εόν δψονται. Es ist die ins Christliche über-
tragene hellenistische Mystik, die damals ja in Ägypten noch
herrscht 1). Aber in dem βίος Άντωνίου ist der Gedanke ganz anders
gewendet; es handelt sich nur um die sittliche Vollkommenheit,
1 Ton und Sprache kehren in der Hermetischen Literatur wieder;
die καθτφότης ψυχής ist hier etwas ganz anderes. Vergleichbar, wenn auch
sehr verschieden sind die von Holl angeführten Stellen des Clemens
Alexandrinus Strom. IV 40,1 p. 266,5 Staehlin; VI 102,2 p. 483,10;
VII 13,2 p. 10,16.