DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.37636#0041
Der Alkibiades-Kommentar des Jamblichos.
41
άθεος καί σκοτεινή . . . επικρατούσα δύναμις. Der Vertreter der
Finsterlinge war für ihn der von Julian bereits in der Einleitung
unserer Rede nachgeahmte Gewalthaber des Dialogs, der des νους
bar und zugleich νόσων und τυραννίαν ist; s. S. 8.
252, 14—253, 7. Zunächst schildert Julian an seinem Helden
die kynische Stärke: 252,15 πόνος; 262,21 φιλοπονία : 122C.
■— 252, 18 οί . . . έκτου σώματος . . . θόρυβοι (vgl. Phaedr. 24=8Α ff.):
Ρ 35; vgl. 186ff.; 198; 264; 0 66. — 252,21 άσκησις; vgl. VII
278,1 άσκείν : 119Βff.; 1200; 123Ε. — 252,22 ανδρείος; vgl.
VII 272, 14 : 115Bff.; 122Aff. — 252,23; VII 289, 11 άγοανίζε-
σθαι; VII 275,1 άγωνιστής : 119 Β ff.; 120C; 122Β (vgl. 256, 6
πάλαισμα : 107Α — VII 278, 15 αντίπαλος : 119Ε; 124Β; vgl.
106Ε. — 256, 6 άποδύεσθαι: vgl. 132 Α). — 252, 26 ό μέγας βασι-
λεύς, ό Πέρσης; vgl. VII 274, 16ff. : 120Aff.; vgl. 105C; 121Bff.;
123Bff. — 252,29 Diogenes als βασιλεύς (vgl. VII 274, 16ff.;
283, 26) ist άπολιςκτλ. ( = Th 332,15 = Eurip. fr. adesp. 284, 1N2),
aber gleichwohl 253,3 προς . . . τούς θεούς ούκ έρίζων, sondern
260,11 wie Krates gelassen gegenüber der τύχη (vgl. VII 296,9:
P 124; Sallust. 38ff. M.; 0 143; 147; 150) : P 292ff. τύχην αίτια-
σθαι z. 113 B im Anschluß anResp.619G; vgl. 0 125 (Eurip. Orest.
4); JPr 128, 25 δηλοΐ . . . Κράτης καί Διογένης = Sch. z. 36, 15
ό σπουδαίος τή τύχη ούκ ύπείκει ούδέ τοΐς τυχηροΐς. Vgl. ferner VII
278, 6 τω Διί συμβασιλεύειν έξεστιν ούδενός . . . δεόμενον; 284, 14;
293, 5 :104Α; 105Ε. Hier macht sich nämlich Sokrates nach P 164
die Στοαϊκή μεγαληγορία zu eigen, ότι ... 6 σπουδαίος . . . μόνος
βασιλεύς (vgl. Ο 87) . . . καί ότι πάντα των σπουδαίων έστίν, όσα
καί των θεών; vgl. S. 6; 0 55; 175; 226; OJ 60 ζ. 105Ε, wo-
nach Jamblichos den τελειότεραι ψυχαί das συνεπιτροπεύειν τά
τήδε τω θεώ nebst dem συνδιοικείν zugestand; vgl. Ρ 149 ζ. 105Β
von Alkibiades und Zeus und P 103 (ζ. 104-A) το . . . μηδενος . . .
δείσθαι τής άνθρωπίνης ού στοχάζεται φύσεοας.
253, 8—255, 19. An zweiter Stelle rühmt der Kaiser an Dio-
genes die kynische Freiheit: Hier verrät die an P 169 z. 106B
gemahnende Dialektik sowie die Definition des δούλος (s. S. 8)
die exegetische Quelle. ·— 253, 10; vgl. 240, 13 ελευθερία; VII
269, 15 ελεύθερος : 135 C. — 254, 14 ώ φίλε : 105D. — 254, 23
άπερυθριάν : Ρ 218; JPr 124, 12. — 254, 26 σπουδαίος—φαύλος:
110Ε. — 255, 11 λόγος ό σιγώμενος: s. z. VII 282, 16. — 255, 14
οργή und επιθυμία = ποικίλον καί . . . πολυκέφαλου θηρίον (Resp.
41
άθεος καί σκοτεινή . . . επικρατούσα δύναμις. Der Vertreter der
Finsterlinge war für ihn der von Julian bereits in der Einleitung
unserer Rede nachgeahmte Gewalthaber des Dialogs, der des νους
bar und zugleich νόσων und τυραννίαν ist; s. S. 8.
252, 14—253, 7. Zunächst schildert Julian an seinem Helden
die kynische Stärke: 252,15 πόνος; 262,21 φιλοπονία : 122C.
■— 252, 18 οί . . . έκτου σώματος . . . θόρυβοι (vgl. Phaedr. 24=8Α ff.):
Ρ 35; vgl. 186ff.; 198; 264; 0 66. — 252,21 άσκησις; vgl. VII
278,1 άσκείν : 119Βff.; 1200; 123Ε. — 252,22 ανδρείος; vgl.
VII 272, 14 : 115Bff.; 122Aff. — 252,23; VII 289, 11 άγοανίζε-
σθαι; VII 275,1 άγωνιστής : 119 Β ff.; 120C; 122Β (vgl. 256, 6
πάλαισμα : 107Α — VII 278, 15 αντίπαλος : 119Ε; 124Β; vgl.
106Ε. — 256, 6 άποδύεσθαι: vgl. 132 Α). — 252, 26 ό μέγας βασι-
λεύς, ό Πέρσης; vgl. VII 274, 16ff. : 120Aff.; vgl. 105C; 121Bff.;
123Bff. — 252,29 Diogenes als βασιλεύς (vgl. VII 274, 16ff.;
283, 26) ist άπολιςκτλ. ( = Th 332,15 = Eurip. fr. adesp. 284, 1N2),
aber gleichwohl 253,3 προς . . . τούς θεούς ούκ έρίζων, sondern
260,11 wie Krates gelassen gegenüber der τύχη (vgl. VII 296,9:
P 124; Sallust. 38ff. M.; 0 143; 147; 150) : P 292ff. τύχην αίτια-
σθαι z. 113 B im Anschluß anResp.619G; vgl. 0 125 (Eurip. Orest.
4); JPr 128, 25 δηλοΐ . . . Κράτης καί Διογένης = Sch. z. 36, 15
ό σπουδαίος τή τύχη ούκ ύπείκει ούδέ τοΐς τυχηροΐς. Vgl. ferner VII
278, 6 τω Διί συμβασιλεύειν έξεστιν ούδενός . . . δεόμενον; 284, 14;
293, 5 :104Α; 105Ε. Hier macht sich nämlich Sokrates nach P 164
die Στοαϊκή μεγαληγορία zu eigen, ότι ... 6 σπουδαίος . . . μόνος
βασιλεύς (vgl. Ο 87) . . . καί ότι πάντα των σπουδαίων έστίν, όσα
καί των θεών; vgl. S. 6; 0 55; 175; 226; OJ 60 ζ. 105Ε, wo-
nach Jamblichos den τελειότεραι ψυχαί das συνεπιτροπεύειν τά
τήδε τω θεώ nebst dem συνδιοικείν zugestand; vgl. Ρ 149 ζ. 105Β
von Alkibiades und Zeus und P 103 (ζ. 104-A) το . . . μηδενος . . .
δείσθαι τής άνθρωπίνης ού στοχάζεται φύσεοας.
253, 8—255, 19. An zweiter Stelle rühmt der Kaiser an Dio-
genes die kynische Freiheit: Hier verrät die an P 169 z. 106B
gemahnende Dialektik sowie die Definition des δούλος (s. S. 8)
die exegetische Quelle. ·— 253, 10; vgl. 240, 13 ελευθερία; VII
269, 15 ελεύθερος : 135 C. — 254, 14 ώ φίλε : 105D. — 254, 23
άπερυθριάν : Ρ 218; JPr 124, 12. — 254, 26 σπουδαίος—φαύλος:
110Ε. — 255, 11 λόγος ό σιγώμενος: s. z. VII 282, 16. — 255, 14
οργή und επιθυμία = ποικίλον καί . . . πολυκέφαλου θηρίον (Resp.