DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.37700#0006
6
Friedrich Bl LABEL:
schon die vielen griechischen Fachausdrücke zeigen, zum mindesten
auf griechische Vorbilder zurückgeht.
Von den zitierten griechischen Schriftstellern besitzen wir
folgende Rezepte:
1) Von Mithaikos aus dem Όψαρτυτικόν über die Zubereitung
einer ταινία genannten Fischart (Athen. 325 f):
Μίθαικος δ’ εν Όψαρτυτικψ ταινίαν, φησίν, εκκοιλίζας, τάν
κεφαλάν άττοταμών, άποπλύνας και ταμών τεμάχεα κατάχει τυρόν
και ελαιονύ
2) Von Erasistratos über ein ύπόσφαγμα genanntes Gericht
(Athen. 324 a):
Έστι δε τό ύπόσφαγμα, ώς Ερασίστρατός φησιν εν Όψαρ-
τυτικψ, ύπότριμμα. γράφει δε ούτως ’ 'ύπόσφαγμα δ’ είναι κρέασιν
όπτοΐς εκ τού αϊματος τεταραγμένον μέλιτι, τυρψ, αλί, κυμίνψ, σιλφίψ,
όζει έφθοΐς' und über dasselbe Gericht ebenda:
3) Von Glaukos, dem Lokrer (εν Όψαρτυτικψ):
"ύπόσφαγμα δ’ αίμα εφθόν και σίλφιον καί εψημα ή μέλι και
ό2ος και γάλα και τυρός και φύλλα ευώδη τετμημένα'.
4) Von Epainetos (εν Όψαρτυτικψ) ebd. 662 d-e über
das μύμα:
"μύμα δε παντός ίερείου, και όρνιθος δε χρή ποιεΐν τά απαλά τών
κρεών μικρά συντεμόντα και τά σπλάγχνα και τό εντερον και τό αιμα
διαθρύψαντα και άρτύσαντα όΗει, τυρψ όπτω, σιλφίψ, κυμίνψ, θύμψ
χλωρψ και £ηρψ, θύμβρα, κοριάννψ χλωρψ τε και Ηηρώ και γητίψ και
κρομμύψ καθαρψ πεφωσμένψ ή μήκωνι και σταφίδι η μέλιτι και ρόας
όΗείας κόκκοις. είναι δέ σοι τό αυτό μυμα και όψονό
5) Von Fiegesippos über das lydische Gericht κάνδαυλος
(Athen. 516 d):
γίνεσθαι δ’ αύτόν φησιν ό Ταραντΐνος ΊΗγιίσιππος εΕ εφθού κρέως
και κνηστού άρτου και Φρυγίου τυρού ανήθου τε και λαιμού πίονος.
6) Ein Rezept ohne Quellenangabe bei Pollux, Onomastikon
VI 57 fg. über eine θρΐον genannte Speise:
τό δέ θρΐον ώδε εσκεύαΖίον · στέαρ ύειον εφθόν μετά γάλακτος
μίγνυ χόνδρψ παχεΐ, συμφυράσας δ’ αύτά τυρψ χλωρψ και λεκίθοις
ψών και εγκεφάλοις, περιβαλών συκής φύλλψ εύώδει, 2ωμψ όρνιθείψ
ή εριφείψ ενεψε, έπειτα εΗελών και τό φύλλον αφελών έμβαλε εις
άγγεΐον γέμον μέλιτος ζέοντος, και τό μέν όνομα τώ έδέσματι προσέ-
θηκε τό φύλλον, ή δε μΐΗις πάντα εΗ ίσου δέχεται, τών δέ λεκίθων
πλέον, ότι πηγνύουσι και συνιστάσιν.
Friedrich Bl LABEL:
schon die vielen griechischen Fachausdrücke zeigen, zum mindesten
auf griechische Vorbilder zurückgeht.
Von den zitierten griechischen Schriftstellern besitzen wir
folgende Rezepte:
1) Von Mithaikos aus dem Όψαρτυτικόν über die Zubereitung
einer ταινία genannten Fischart (Athen. 325 f):
Μίθαικος δ’ εν Όψαρτυτικψ ταινίαν, φησίν, εκκοιλίζας, τάν
κεφαλάν άττοταμών, άποπλύνας και ταμών τεμάχεα κατάχει τυρόν
και ελαιονύ
2) Von Erasistratos über ein ύπόσφαγμα genanntes Gericht
(Athen. 324 a):
Έστι δε τό ύπόσφαγμα, ώς Ερασίστρατός φησιν εν Όψαρ-
τυτικψ, ύπότριμμα. γράφει δε ούτως ’ 'ύπόσφαγμα δ’ είναι κρέασιν
όπτοΐς εκ τού αϊματος τεταραγμένον μέλιτι, τυρψ, αλί, κυμίνψ, σιλφίψ,
όζει έφθοΐς' und über dasselbe Gericht ebenda:
3) Von Glaukos, dem Lokrer (εν Όψαρτυτικψ):
"ύπόσφαγμα δ’ αίμα εφθόν και σίλφιον καί εψημα ή μέλι και
ό2ος και γάλα και τυρός και φύλλα ευώδη τετμημένα'.
4) Von Epainetos (εν Όψαρτυτικψ) ebd. 662 d-e über
das μύμα:
"μύμα δε παντός ίερείου, και όρνιθος δε χρή ποιεΐν τά απαλά τών
κρεών μικρά συντεμόντα και τά σπλάγχνα και τό εντερον και τό αιμα
διαθρύψαντα και άρτύσαντα όΗει, τυρψ όπτω, σιλφίψ, κυμίνψ, θύμψ
χλωρψ και £ηρψ, θύμβρα, κοριάννψ χλωρψ τε και Ηηρώ και γητίψ και
κρομμύψ καθαρψ πεφωσμένψ ή μήκωνι και σταφίδι η μέλιτι και ρόας
όΗείας κόκκοις. είναι δέ σοι τό αυτό μυμα και όψονό
5) Von Fiegesippos über das lydische Gericht κάνδαυλος
(Athen. 516 d):
γίνεσθαι δ’ αύτόν φησιν ό Ταραντΐνος ΊΗγιίσιππος εΕ εφθού κρέως
και κνηστού άρτου και Φρυγίου τυρού ανήθου τε και λαιμού πίονος.
6) Ein Rezept ohne Quellenangabe bei Pollux, Onomastikon
VI 57 fg. über eine θρΐον genannte Speise:
τό δέ θρΐον ώδε εσκεύαΖίον · στέαρ ύειον εφθόν μετά γάλακτος
μίγνυ χόνδρψ παχεΐ, συμφυράσας δ’ αύτά τυρψ χλωρψ και λεκίθοις
ψών και εγκεφάλοις, περιβαλών συκής φύλλψ εύώδει, 2ωμψ όρνιθείψ
ή εριφείψ ενεψε, έπειτα εΗελών και τό φύλλον αφελών έμβαλε εις
άγγεΐον γέμον μέλιτος ζέοντος, και τό μέν όνομα τώ έδέσματι προσέ-
θηκε τό φύλλον, ή δε μΐΗις πάντα εΗ ίσου δέχεται, τών δέ λεκίθων
πλέον, ότι πηγνύουσι και συνιστάσιν.