DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.38041#0155
Studien zur Spätscholastik. II.
155
Homo essentialiter homo rationalis dicitur, intellectualis par-
ticipative per depressum, et sensitivus per excessum.
Docet auctoritas[scripture sacre] hominem adymaginem dei et
similitudinem factum fore. Est proprietas divine nature cum per-
sonarum trinitate in unitate essentie consistere. In qua realissime
persone sunt distincte cum indivisa essentie unitate. Ad cuius yma-
ginem factus homo habet trinitatem potenciarum realiter distinc-
tarum et contra essentiam anime in numerum ponentium. Est ita-
que rationalis assimilatio divine similitudinis et ymaginis in partici-
patione creati hominis, non in voce vel in scripto tamquam ter-
minis, sed in reali participatione divine assimilationis in tribus
potentiis realiter distinctis.
Qui negat memoriam, intelligentiam et voluntatem reales in
anima distinctas potentias, bonum hominis tollit et in corde suo
cum insipiente quod deus non est dicit.
Per quarum assimilationem recepimus divini vultus super nos
configurantem assimilationem: patri in memoria, filio in intelli-
gentia, spiritui sancto in voluntate optima. Sic in ipso [homine]
per proprium et cum ipso exultat ipsa humana anima toti trinitati
assimilata. Est1 quasi sedes maiestatis trinificata in participatione
insidentis deitatis.
Qui hanc Spiritus ruit sedem maiestatis, dicit: Non est, qui2
ostendit bona nobis.
„Est itaque nedum ex lumine nature distinctio realis poten-
ciarum anime ponenda, sed etiam3 fidei nostre necessaria, sine qua-
rum existencia nec occurreret beatitudo nostra, quam exspectamus
in alia patria.
Patet itaque ex omnibus clarissime, quod sicut ponere: ,quan-
titatem fore substantiam‘ tollit veritatem sacramenti eucaristie,
ita negare distinctionem potentiarum anime sustulit bona nature,
gratie et glorie.“ Quam conferre dignetur dominus Jesus virginis
filius. Amen.
1 ms: Et. 2 ms: que (q). 3 ms: quam etiam; das ergänzende tarn fehlt.
155
Homo essentialiter homo rationalis dicitur, intellectualis par-
ticipative per depressum, et sensitivus per excessum.
Docet auctoritas[scripture sacre] hominem adymaginem dei et
similitudinem factum fore. Est proprietas divine nature cum per-
sonarum trinitate in unitate essentie consistere. In qua realissime
persone sunt distincte cum indivisa essentie unitate. Ad cuius yma-
ginem factus homo habet trinitatem potenciarum realiter distinc-
tarum et contra essentiam anime in numerum ponentium. Est ita-
que rationalis assimilatio divine similitudinis et ymaginis in partici-
patione creati hominis, non in voce vel in scripto tamquam ter-
minis, sed in reali participatione divine assimilationis in tribus
potentiis realiter distinctis.
Qui negat memoriam, intelligentiam et voluntatem reales in
anima distinctas potentias, bonum hominis tollit et in corde suo
cum insipiente quod deus non est dicit.
Per quarum assimilationem recepimus divini vultus super nos
configurantem assimilationem: patri in memoria, filio in intelli-
gentia, spiritui sancto in voluntate optima. Sic in ipso [homine]
per proprium et cum ipso exultat ipsa humana anima toti trinitati
assimilata. Est1 quasi sedes maiestatis trinificata in participatione
insidentis deitatis.
Qui hanc Spiritus ruit sedem maiestatis, dicit: Non est, qui2
ostendit bona nobis.
„Est itaque nedum ex lumine nature distinctio realis poten-
ciarum anime ponenda, sed etiam3 fidei nostre necessaria, sine qua-
rum existencia nec occurreret beatitudo nostra, quam exspectamus
in alia patria.
Patet itaque ex omnibus clarissime, quod sicut ponere: ,quan-
titatem fore substantiam‘ tollit veritatem sacramenti eucaristie,
ita negare distinctionem potentiarum anime sustulit bona nature,
gratie et glorie.“ Quam conferre dignetur dominus Jesus virginis
filius. Amen.
1 ms: Et. 2 ms: que (q). 3 ms: quam etiam; das ergänzende tarn fehlt.