DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42023#0097
1. Nicolaus Cusanus und Ps. Dionysius im Lichte der Zitate
97
II. Die Randbemerkungen zum Kommentar Alberts d. Gr.
zu De divinis nominibus
(cod. cus. 96 f. 79r—222v).
108. 79rb r. R. c. 1: Attributa sunt id, quod vere et absolute in Deo ut in
causa est; sed modus significandi differt.
109. 79rb r. R. c. 1: Nomina divina dupliciter considerantur: aliter in hoc
libro et aliter in mystica theologia.
110. ebd.: Quod de Deo scimus finite velut pelagus nescientes quantum est
vel non est quid, et propter quid nescimus; et sicut scibilis ita et
nominabilis.
111. 79va 1. R. c. 1: Modus cognitionis resolutorius a causato ad causam hic
traditur.
112. 79va o. R. c. 1: Essentia divina tripliciter consideratur.
113. 80rd o. R. c. 1: Rationes uniones, quibus intellectus unitur cognosc.ibi-
libus philosophice et una divina.
114. 80ra o. R. c. 1: Actus rationis est inquirere et unum alteri conferre et
ultimum eius est intellectus.
115. 80rb r. R. c. 1: Virtus intellectus est summitas virtutis rationis.
116. ebd.: Nihil extra scilicet scripturam de Deo cogitandum.
117. ebd.: Maioris dignitatis est quod prius est natura quam tempore modo
prius natura.
118. ebd: Quid auctoritas.
119. 80va 1. R. c. 1: Omnis auctoritas alicui rationi innititur sed non omni.
120. ebd: Scientia Dei est causa rerum.
121. 80vb r. R. c. 1: Textkorrektur: Ad tertium.
122. 81ra o. R. c. 1: Nota quomodo intellectus comparatur materiae primae
et dici potest infinitus Deus materia. — Vacuum et tempus et cetera
non possunt perfecte cognosci.
123. 81ra u. R. c. 1: Philosophi resolutive non cognoscunt Deum.
124. ebd.: Forma, quae dat esse, habet terminare rem faciens eam divisam
ab alia, indivisam a se. — Unum super esse addit rationem.
125. 81vb u. R. c. 1: Quod Deus non potest sein; substantia tarnen eius
videtur. Quomodo inquiritur quod non videtur. Quomodo simplex
et multiplex.
126. 82ra o. R. c. 1: Nota exemplum de puncto seu centro et infinitis lineis
ab eo exeuntibus. Punctus Deus, lineae rationes attributorum.
127. 82ra u. R. c. 1: Yide quomodo Deus capitur.
128. 82rb o. R. c. 1: Deus est finis, cuius non est finis, cum habere in Deo sit
esse, tune quia non habet finem non est finis. Est igitur finis sine
fine. Realis infinitas dicit finem sine fine; privat enim finem fine,
ponit finem et privat fine; affirmat finem et negat finem. Infinitas
est supra positionem et ablationem, affirmationem et negationem
in quantum contradicunt et ubi videntur simplicissime coincidere
ibi videtur realis infinitas.
129. 82rb r. R. c. 1: Finis nec finitus nec infinitus.
130. ebd: Deus negative infinitus.
131. ebd.: Punctus est finis intra.
7 Sitzungsberichte d. Heidelb. Akad., phil.-hist. Kl. 1940 41 4. Abh.
97
II. Die Randbemerkungen zum Kommentar Alberts d. Gr.
zu De divinis nominibus
(cod. cus. 96 f. 79r—222v).
108. 79rb r. R. c. 1: Attributa sunt id, quod vere et absolute in Deo ut in
causa est; sed modus significandi differt.
109. 79rb r. R. c. 1: Nomina divina dupliciter considerantur: aliter in hoc
libro et aliter in mystica theologia.
110. ebd.: Quod de Deo scimus finite velut pelagus nescientes quantum est
vel non est quid, et propter quid nescimus; et sicut scibilis ita et
nominabilis.
111. 79va 1. R. c. 1: Modus cognitionis resolutorius a causato ad causam hic
traditur.
112. 79va o. R. c. 1: Essentia divina tripliciter consideratur.
113. 80rd o. R. c. 1: Rationes uniones, quibus intellectus unitur cognosc.ibi-
libus philosophice et una divina.
114. 80ra o. R. c. 1: Actus rationis est inquirere et unum alteri conferre et
ultimum eius est intellectus.
115. 80rb r. R. c. 1: Virtus intellectus est summitas virtutis rationis.
116. ebd.: Nihil extra scilicet scripturam de Deo cogitandum.
117. ebd.: Maioris dignitatis est quod prius est natura quam tempore modo
prius natura.
118. ebd: Quid auctoritas.
119. 80va 1. R. c. 1: Omnis auctoritas alicui rationi innititur sed non omni.
120. ebd: Scientia Dei est causa rerum.
121. 80vb r. R. c. 1: Textkorrektur: Ad tertium.
122. 81ra o. R. c. 1: Nota quomodo intellectus comparatur materiae primae
et dici potest infinitus Deus materia. — Vacuum et tempus et cetera
non possunt perfecte cognosci.
123. 81ra u. R. c. 1: Philosophi resolutive non cognoscunt Deum.
124. ebd.: Forma, quae dat esse, habet terminare rem faciens eam divisam
ab alia, indivisam a se. — Unum super esse addit rationem.
125. 81vb u. R. c. 1: Quod Deus non potest sein; substantia tarnen eius
videtur. Quomodo inquiritur quod non videtur. Quomodo simplex
et multiplex.
126. 82ra o. R. c. 1: Nota exemplum de puncto seu centro et infinitis lineis
ab eo exeuntibus. Punctus Deus, lineae rationes attributorum.
127. 82ra u. R. c. 1: Yide quomodo Deus capitur.
128. 82rb o. R. c. 1: Deus est finis, cuius non est finis, cum habere in Deo sit
esse, tune quia non habet finem non est finis. Est igitur finis sine
fine. Realis infinitas dicit finem sine fine; privat enim finem fine,
ponit finem et privat fine; affirmat finem et negat finem. Infinitas
est supra positionem et ablationem, affirmationem et negationem
in quantum contradicunt et ubi videntur simplicissime coincidere
ibi videtur realis infinitas.
129. 82rb r. R. c. 1: Finis nec finitus nec infinitus.
130. ebd: Deus negative infinitus.
131. ebd.: Punctus est finis intra.
7 Sitzungsberichte d. Heidelb. Akad., phil.-hist. Kl. 1940 41 4. Abh.