Metadaten

Aristophanes; Verlag Antike [Hrsg.]
Fragmenta comica (FrC) ; Kommentierung der Fragmente der griechischen Komödie (Band 10,9): Aristophanes fr. 590-674: Übersetzung und Kommentar — Heidelberg: Verlag Antike, 2016

DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.53731#0176
Lizenz: Freier Zugang - alle Rechte vorbehalten
Überblick
Faksimile
1
2 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
172

Aristophanes

,rösten“ und ,backen“ (oft begleitet mit Präfixen), d.h. für alle Kochmethoden,
in denen Feuer oder trockene Hitze eingesetzt werden (anders als έή/ειν ,mit
Wasser kochen“); auch metaphorisch, wie in Ar. Lys. 839 (τούτον όπτάν και
στρέφειν), gelegentlich in der Liebessprache (Sapph. fr. 38 V. δπταις άμμε,
Theocr. 7,55 όπτεύμενον έξ Άφροδίτας).
fr. 637 Κ.-Α. (628 Κ.)
ϊκτινα παντόφθαλμον αρπαγα στρέφων
αρπαγα στρέφων Choerob. V, Et. magn.: αρπαγας τρέφων Choerob. NC, Et. gen. A:
όφθαλμοις τίνων Et. gen. B: αρπαγής τρέφων Reisig: άρπαγ’ έκτρέφων Kidd: άρπαγαϊς
τρέφων Nauck: άρπαγ’ άστροφον Kaibel
wer / der eine alläugige, raubsüchtige Weihe wendet
Choerob. in Theodos, can., GrGr IV. 1 p. 267,6 Hilgard
ή ϊκτινα αιτιατική προπαροξυνομένη, οίον ώς παρά Άριστοφάνει· -, ούκ έστιν
ώς άπό τής ϊκτιν εύθείας, ούδαμοϋ γάρ ή εύθεϊα αϋτη εΰρηται έν χρήσει, άλλ’ έστιν
ϊκτινος ή εύθεϊα, ώς παρά Σοφοκλεϊ (Soph. fr. 767 R.)· τούτου ή γενική ϊκτίνου, ώς
παρά Σιμωνίδη (immo Sem. fr. 12 W.2), είτα ή δοτική ίκτίνω, κα'ι ή αιτιατική ϊκτινον,
ώς παρά Μενάνδρω (Men. fr. 443)· είτα αϋτη ή αιτιατική, φημ'ι δή ή ϊκτινον, κατά
μεταπλασμόν γέγονεν ϊκτινα, ώς παρά Άριστοφάνει--
der proparoxytone Akkusativ iktina (,Weihe“, Akk.), wie z.B. bei Aristophanes:-,
er kann nicht von dem Nominativ iktin stammen, denn nirgends findet sich dieser
Nominativ im Gebrauch, sondern der Nominativ ist iktinos, wie bei Sophokles: (Soph.
fr. 767 R.); der Genitiv von diesem ist iktinou, wie bei Simonides [eigentlich Semonides]
(Sem. fr. 12 W.2), ferner der Dativ iktinöi, und der Akkusativ iktinon, wie bei Menander
(Men. fr. 443): dies ist also der Akkusativ, ich meine nämlich die Form iktinon, durch
Metaplasmos ist iktina entstanden, wie bei Aristophanes:-
Et. gen. AB (Et. magn. p. 470,100)
ϊκτινα· τήν λεγομένην λουπίδα. προπαροξύτο(νος) αιτιατική- ώς παρ’ Άριστοφάνει·
-. ούκ έστι γάρ άπό τής ϊκτινον εύθείας, ούδαμοϋ γάρ εΰρηται έν χρήσει ή εύθεϊα,
άλλ’ έκ τού ϊκτινος. Σοφοκλής· (Soph. fr. 767 R.). ή γενική ϊκτίνου ίκτίνω ϊκτινον, καί
κατά μεταπλασμόν ϊκτινα
iktina (,Weihe“, Akk.): die sogenannte loupis. Der Akkusativ mit dem Akut auf der
vorvorletzten Silbe: wie bei Aristophanes: -, es stammt nämlich nicht von dem
Nominativ iktinon, denn nirgends findet sich dieser Nominativ im Gebrauch, sondern
von iktinos. Sophokles: (Soph. fr. 767 R.); der Genitiv ist iktinou, iktinöi (Dativ), iktinon
(Akk.), und durch Metaplasmos iktina
© Heidelberger Akademie der Wissenschaften