172
Aristophanes
,rösten“ und ,backen“ (oft begleitet mit Präfixen), d.h. für alle Kochmethoden,
in denen Feuer oder trockene Hitze eingesetzt werden (anders als έή/ειν ,mit
Wasser kochen“); auch metaphorisch, wie in Ar. Lys. 839 (τούτον όπτάν και
στρέφειν), gelegentlich in der Liebessprache (Sapph. fr. 38 V. δπταις άμμε,
Theocr. 7,55 όπτεύμενον έξ Άφροδίτας).
fr. 637 Κ.-Α. (628 Κ.)
ϊκτινα παντόφθαλμον αρπαγα στρέφων
αρπαγα στρέφων Choerob. V, Et. magn.: αρπαγας τρέφων Choerob. NC, Et. gen. A:
όφθαλμοις τίνων Et. gen. B: αρπαγής τρέφων Reisig: άρπαγ’ έκτρέφων Kidd: άρπαγαϊς
τρέφων Nauck: άρπαγ’ άστροφον Kaibel
wer / der eine alläugige, raubsüchtige Weihe wendet
Choerob. in Theodos, can., GrGr IV. 1 p. 267,6 Hilgard
ή ϊκτινα αιτιατική προπαροξυνομένη, οίον ώς παρά Άριστοφάνει· -, ούκ έστιν
ώς άπό τής ϊκτιν εύθείας, ούδαμοϋ γάρ ή εύθεϊα αϋτη εΰρηται έν χρήσει, άλλ’ έστιν
ϊκτινος ή εύθεϊα, ώς παρά Σοφοκλεϊ (Soph. fr. 767 R.)· τούτου ή γενική ϊκτίνου, ώς
παρά Σιμωνίδη (immo Sem. fr. 12 W.2), είτα ή δοτική ίκτίνω, κα'ι ή αιτιατική ϊκτινον,
ώς παρά Μενάνδρω (Men. fr. 443)· είτα αϋτη ή αιτιατική, φημ'ι δή ή ϊκτινον, κατά
μεταπλασμόν γέγονεν ϊκτινα, ώς παρά Άριστοφάνει--
der proparoxytone Akkusativ iktina (,Weihe“, Akk.), wie z.B. bei Aristophanes:-,
er kann nicht von dem Nominativ iktin stammen, denn nirgends findet sich dieser
Nominativ im Gebrauch, sondern der Nominativ ist iktinos, wie bei Sophokles: (Soph.
fr. 767 R.); der Genitiv von diesem ist iktinou, wie bei Simonides [eigentlich Semonides]
(Sem. fr. 12 W.2), ferner der Dativ iktinöi, und der Akkusativ iktinon, wie bei Menander
(Men. fr. 443): dies ist also der Akkusativ, ich meine nämlich die Form iktinon, durch
Metaplasmos ist iktina entstanden, wie bei Aristophanes:-
Et. gen. AB (Et. magn. p. 470,100)
ϊκτινα· τήν λεγομένην λουπίδα. προπαροξύτο(νος) αιτιατική- ώς παρ’ Άριστοφάνει·
-. ούκ έστι γάρ άπό τής ϊκτινον εύθείας, ούδαμοϋ γάρ εΰρηται έν χρήσει ή εύθεϊα,
άλλ’ έκ τού ϊκτινος. Σοφοκλής· (Soph. fr. 767 R.). ή γενική ϊκτίνου ίκτίνω ϊκτινον, καί
κατά μεταπλασμόν ϊκτινα
iktina (,Weihe“, Akk.): die sogenannte loupis. Der Akkusativ mit dem Akut auf der
vorvorletzten Silbe: wie bei Aristophanes: -, es stammt nämlich nicht von dem
Nominativ iktinon, denn nirgends findet sich dieser Nominativ im Gebrauch, sondern
von iktinos. Sophokles: (Soph. fr. 767 R.); der Genitiv ist iktinou, iktinöi (Dativ), iktinon
(Akk.), und durch Metaplasmos iktina
Aristophanes
,rösten“ und ,backen“ (oft begleitet mit Präfixen), d.h. für alle Kochmethoden,
in denen Feuer oder trockene Hitze eingesetzt werden (anders als έή/ειν ,mit
Wasser kochen“); auch metaphorisch, wie in Ar. Lys. 839 (τούτον όπτάν και
στρέφειν), gelegentlich in der Liebessprache (Sapph. fr. 38 V. δπταις άμμε,
Theocr. 7,55 όπτεύμενον έξ Άφροδίτας).
fr. 637 Κ.-Α. (628 Κ.)
ϊκτινα παντόφθαλμον αρπαγα στρέφων
αρπαγα στρέφων Choerob. V, Et. magn.: αρπαγας τρέφων Choerob. NC, Et. gen. A:
όφθαλμοις τίνων Et. gen. B: αρπαγής τρέφων Reisig: άρπαγ’ έκτρέφων Kidd: άρπαγαϊς
τρέφων Nauck: άρπαγ’ άστροφον Kaibel
wer / der eine alläugige, raubsüchtige Weihe wendet
Choerob. in Theodos, can., GrGr IV. 1 p. 267,6 Hilgard
ή ϊκτινα αιτιατική προπαροξυνομένη, οίον ώς παρά Άριστοφάνει· -, ούκ έστιν
ώς άπό τής ϊκτιν εύθείας, ούδαμοϋ γάρ ή εύθεϊα αϋτη εΰρηται έν χρήσει, άλλ’ έστιν
ϊκτινος ή εύθεϊα, ώς παρά Σοφοκλεϊ (Soph. fr. 767 R.)· τούτου ή γενική ϊκτίνου, ώς
παρά Σιμωνίδη (immo Sem. fr. 12 W.2), είτα ή δοτική ίκτίνω, κα'ι ή αιτιατική ϊκτινον,
ώς παρά Μενάνδρω (Men. fr. 443)· είτα αϋτη ή αιτιατική, φημ'ι δή ή ϊκτινον, κατά
μεταπλασμόν γέγονεν ϊκτινα, ώς παρά Άριστοφάνει--
der proparoxytone Akkusativ iktina (,Weihe“, Akk.), wie z.B. bei Aristophanes:-,
er kann nicht von dem Nominativ iktin stammen, denn nirgends findet sich dieser
Nominativ im Gebrauch, sondern der Nominativ ist iktinos, wie bei Sophokles: (Soph.
fr. 767 R.); der Genitiv von diesem ist iktinou, wie bei Simonides [eigentlich Semonides]
(Sem. fr. 12 W.2), ferner der Dativ iktinöi, und der Akkusativ iktinon, wie bei Menander
(Men. fr. 443): dies ist also der Akkusativ, ich meine nämlich die Form iktinon, durch
Metaplasmos ist iktina entstanden, wie bei Aristophanes:-
Et. gen. AB (Et. magn. p. 470,100)
ϊκτινα· τήν λεγομένην λουπίδα. προπαροξύτο(νος) αιτιατική- ώς παρ’ Άριστοφάνει·
-. ούκ έστι γάρ άπό τής ϊκτινον εύθείας, ούδαμοϋ γάρ εΰρηται έν χρήσει ή εύθεϊα,
άλλ’ έκ τού ϊκτινος. Σοφοκλής· (Soph. fr. 767 R.). ή γενική ϊκτίνου ίκτίνω ϊκτινον, καί
κατά μεταπλασμόν ϊκτινα
iktina (,Weihe“, Akk.): die sogenannte loupis. Der Akkusativ mit dem Akut auf der
vorvorletzten Silbe: wie bei Aristophanes: -, es stammt nämlich nicht von dem
Nominativ iktinon, denn nirgends findet sich dieser Nominativ im Gebrauch, sondern
von iktinos. Sophokles: (Soph. fr. 767 R.); der Genitiv ist iktinou, iktinöi (Dativ), iktinon
(Akk.), und durch Metaplasmos iktina