DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.37700#0007
Όψαρτυτικά und Verwandtes.
7
Es muß dies ein athenisches Nationalgericht gewesen sein, da
Aristophanes offenbar darauf in den Fröschen Vs. 134 anspielt:
άλλ’ άπολέσαιμ’ αν εγκεφάλου θρίω δύο (sagt Dionysos). Siehe
Τη. Kock zur Stelle. Auch Putter 954 wird mit δημοϋ βοείου
θρΐον έΗωπτημένον gewitzelt. Und das Scholion zu Ritter 950
(ed. Dindorf) hat ein von dem vorigen etwas abweichendes Rezept
desselben Gerichtes erhalten: θρΐον: Χόνδρος ή όρυζα εψεται ή
σεμίδαλις αρκούντως, ειτα εποχείται τό ύδωρ, και φυράται τό ήψη-
μένον μετά απαλού τυρού και ψών ολίγων, ειτα περιλαμβάνεται φυλ-
λοις συκίνοις δλον και περιειλεΐται καννάβψ ή παπύρω ή λίνω και
καθίεται εις ζωμόν κρεών ήψημένων ά'χρι τού λαβεϊν ικανήν έ'ψησιν.
ειτα έΕαίρεται και των φύλλων περιαιρεθέντων εις λοπάδα νεαν δέοντος
μελιτος εμβάλλεται και εψεται. στρεφόμενον δέ, όταν ίκανώς έχη και
Ηανθόν γένηται έζαιρεθέν παρατίθεται μελιτος περιχυθέντος, ή από
τού έφθού, ή από τού άλλου, θρΐον δέ καλείται από των φύλλων
τής συκής, άτινα ουτω καλείται.
7) Ein ebenfalls ohne nähere Quellenangabe aus Artemidoros
geschöpftes Rezept bei Athen. 663 d über eine besonders gute Sorte
eines μ α τ τ ύ η ς genannten Gerichtes lautet:
Τστι τις όρνιθος ματτύης. έσφάχθω μεν διά τού στόματος εις
την κεφαλήν, έστω δε έωλος καθάπερ ό πέρδιζ. εάν δέ θέλης, ως
έχει αύτοΐς πτεροΐς εάν τετιλμένην’. ειτα τον τρόπον έκθεις τής άρ-
τύσεως καί τής έψήσεως επιφέρει ευθύς, 'καί νομάδα παχεΐαν έψε
καί νεοσσούς των ήδη κοκκυζόντων, εάν θέλης παρά πότον χρήσθαι.
ειτ* έΗελών τά λάχανα εις τρυβλίον καί τής όρνιθος των κρεών έπιθείς
παρατίθει · τού θέρους αντί τού όζους τής ομφακος έμβαλών εις τόν
ζωμόν ως έχει τούς βότρυς · έπειδάν δέ έφθή γένηται, έΗελε μετά τού
βοτρυδίου προ τού τό γίγαρτον έζαφεΐναι, είθ’ ούτως τό λάγανον
κατάθρυπτε. ουτος <7όό> ματτύης εν τοΐς ήδίστοις’.
Das sind die spärlichen Überreste einer einst reichen, kultur-
geschichtlich wie sprachlich gleich interessanten Literatur.1 Neben
den umfassenden Handbüchern gab es wohl auch noch Spezial-
literatur über einzelne Teile der Kochkunst.
1 Nicht berücksichtigt sind die Zitate von Küchenschriftstellern bei Athen,
und anderen, die lediglich den einen oder anderen Fachausdruck aus einem
Opsaitytiker belegen.
7
Es muß dies ein athenisches Nationalgericht gewesen sein, da
Aristophanes offenbar darauf in den Fröschen Vs. 134 anspielt:
άλλ’ άπολέσαιμ’ αν εγκεφάλου θρίω δύο (sagt Dionysos). Siehe
Τη. Kock zur Stelle. Auch Putter 954 wird mit δημοϋ βοείου
θρΐον έΗωπτημένον gewitzelt. Und das Scholion zu Ritter 950
(ed. Dindorf) hat ein von dem vorigen etwas abweichendes Rezept
desselben Gerichtes erhalten: θρΐον: Χόνδρος ή όρυζα εψεται ή
σεμίδαλις αρκούντως, ειτα εποχείται τό ύδωρ, και φυράται τό ήψη-
μένον μετά απαλού τυρού και ψών ολίγων, ειτα περιλαμβάνεται φυλ-
λοις συκίνοις δλον και περιειλεΐται καννάβψ ή παπύρω ή λίνω και
καθίεται εις ζωμόν κρεών ήψημένων ά'χρι τού λαβεϊν ικανήν έ'ψησιν.
ειτα έΕαίρεται και των φύλλων περιαιρεθέντων εις λοπάδα νεαν δέοντος
μελιτος εμβάλλεται και εψεται. στρεφόμενον δέ, όταν ίκανώς έχη και
Ηανθόν γένηται έζαιρεθέν παρατίθεται μελιτος περιχυθέντος, ή από
τού έφθού, ή από τού άλλου, θρΐον δέ καλείται από των φύλλων
τής συκής, άτινα ουτω καλείται.
7) Ein ebenfalls ohne nähere Quellenangabe aus Artemidoros
geschöpftes Rezept bei Athen. 663 d über eine besonders gute Sorte
eines μ α τ τ ύ η ς genannten Gerichtes lautet:
Τστι τις όρνιθος ματτύης. έσφάχθω μεν διά τού στόματος εις
την κεφαλήν, έστω δε έωλος καθάπερ ό πέρδιζ. εάν δέ θέλης, ως
έχει αύτοΐς πτεροΐς εάν τετιλμένην’. ειτα τον τρόπον έκθεις τής άρ-
τύσεως καί τής έψήσεως επιφέρει ευθύς, 'καί νομάδα παχεΐαν έψε
καί νεοσσούς των ήδη κοκκυζόντων, εάν θέλης παρά πότον χρήσθαι.
ειτ* έΗελών τά λάχανα εις τρυβλίον καί τής όρνιθος των κρεών έπιθείς
παρατίθει · τού θέρους αντί τού όζους τής ομφακος έμβαλών εις τόν
ζωμόν ως έχει τούς βότρυς · έπειδάν δέ έφθή γένηται, έΗελε μετά τού
βοτρυδίου προ τού τό γίγαρτον έζαφεΐναι, είθ’ ούτως τό λάγανον
κατάθρυπτε. ουτος <7όό> ματτύης εν τοΐς ήδίστοις’.
Das sind die spärlichen Überreste einer einst reichen, kultur-
geschichtlich wie sprachlich gleich interessanten Literatur.1 Neben
den umfassenden Handbüchern gab es wohl auch noch Spezial-
literatur über einzelne Teile der Kochkunst.
1 Nicht berücksichtigt sind die Zitate von Küchenschriftstellern bei Athen,
und anderen, die lediglich den einen oder anderen Fachausdruck aus einem
Opsaitytiker belegen.