Incertarum fabularum fragmenta (fr. 680)

19

Interpretation Jemand stellt fest, wie eine andere Person - vielleicht, aber
nicht zwingend ein Sklave - die Tätigkeit des koprologos ausübt (vgl. Amyx
1958, 271 A. 65 und Olson 2007, 361 [J5]: „Entrepreneurs (or their slaves)
known as κοπρολόγοι went door-to-door in Athens carrying baskets and coll-
ecting düng (κόπρος), which they then transported out into the countryside,
dumped, and most likely sold eventually as fertilizer“, mit Verweis auf Owens
1983, 44-50 und Ault 1999, 550-9).
κοπρολογει κόφινον λαβών Das Verb κοπρολογεϊν ist denominal von
κοπρολόγος (zur Tätigkeit der koprologoi vgl. hier oben, Interpretation). In Ar.
Vesp. 1183-4 (ώ σκαιέ κάπαίδευτε - Θεογενής εφη / τώ κοπρολόγω, καίταϋτα
λοιδορούμενος) dürfte die Pointe in der mangelnden Hygiene des Politikers
Theogenes zu erkennen sein, der mit Schmutz nicht weniger zu tun hat als
ein Unratsammler (vgl. schol. z.St. διαβάλλων αυτούς ώς μυσαρούς και
λοιδόρους, ή, VLh διότι τάς κόπρους τοΐς οίκέταις προσετέτακτο βαστάζειν
εις τροφήν τοϋ κανθάρου); in Pac. 9-10 (άνδρες κοπρολόγοι, προσλάβεσθε
προς θεών, / εί μή με βούλεσθ’ άποπνιγέντα περιιδεΐν) bittet der Zweite Sklave
die koprologoi darum, ihm den übelriechenden Mist wegzutragen; in Eccl.
316-7 (ό δ’ ήδη τήν θύραν / έπεΐχε κρούων ό κοπρεαΐος) wird der koprolo-
gos mit einer komischen lexis (einem Hapax) bezeichnet (möglicherweise als
scherzhafter Eigenname Kopreaios zu lesen), während in Equ. 899 (νή τον
Ποσειδώ και προς έμέ τοΰτ’ είπ’ άνήρ Κόπρειος, mit schol. z.St. δήμος τής
Αττικής· ή τον κοπρολόγον λέγει; vgl. auch Sud. κ 2060 κόπριος άνήρ- ώς άπό
δήμου· λέγει δε τον κοπρολόγον) die Anspielung dem attischen Demos Kopros
gilt (zweifelsohne mit dem selbstverständlichen double entendre), nicht den
koprologoi; vgl. auch Harp. α 253 K. (p. 63,3 Dind.) = Synag. Σ1' α 2284 = Sud. α
4269 = Phot, α 3023 (αστυνόμος [-οιPhot.]· δέκαήσαν αστυνόμοι, πέντε μεν έν
Πειραιεΐ, πέντε δε έν άστει, οίς έμελλε [έμελε Bekker] περί τε τών αύλητρίδων
καί -ψαλτριών και κοπρολόγων καί τών τοιούτων).
Der κόφινος (etymologisch unklares Lehnwort; daraus dt. Koffer, vgl. Frisk
GEW, s.v.) ist ein nicht besser definierbarer größerer Weidenkorb (vgl. Ar.
Av. 1309-10 άλλ’ ώς τάχιστα σύ μεν ίών τάς άρρίχους / καί τούς κοφίνους
άπαντας έμπίμπλη πτερών, fr. 363 [Kökalos] κοφίνους δέ λίθων έκέλευες /
ήμάς έπί τον κέραμον und das kontextlose Plat. fr. 41 [Heortai] in Antiatt. κ
20 Val. κόφινος· ού ρητέον φασίν, άλλα άρριχος. Πλάτων Έορταϊς), der aller-
dings oft zum Mist- bzw. Unratsammeln eingesetzt wurde (vgl. Xen. Mem. III
8,6 άρ’ οΰν, έφη, καί κόφινος κοπροφόρος καλόν έστι;, Nicol. Damasc. FGrHist
90 F 66,97 ταϋτα ένθυμουμένω ύπήντησε μεμαστιγωμένος άνήρ κάπρον έν
κοφίνω έκφέρων, έπειδή έν τοΐς όροις γίνεται Καδουσίων, IG I3 425,108 [fr. 6]
und IG II2 1672,65; vgl. auch Plut. Pomp. 48,1 αύτοΰ δέ τις κοπριών κόφινον
έκ κεφαλής τοΰ Βύβλου κατεσκέδασε, Cat. min. 32,4 καί πρώτον μεν αύτώ