Dubia (fr. 976) 201
ζην βίον γενναϊον, Αν. 754 ζών ήδέως τό λοιπόν, Plut. 263-4 ό δεσπότης γάρ φησιν
ύμάς ήδέως άπαντας / ψυχροϋ βίου και δυσκόλου ζήσειν άπαλλαγέντας; Pac. 642
ή πόλις γάρ ώχριώσα κάν φόβω καθημένη), ist der moralistisch-sententiöse Inhalt
des Fragments (so zuletzt Lorenzoni 2017, 452) wohl mit der gesamten Archaia
nur schwer vereinbar, wie bereits die philosophisch anmutende Verknüpfung von
Gerechtigkeit und einer Art Ataraxie suggeriert, welche nicht inadäquater Weise
vom Zitatträger als affin zu einer epikureischen Aussage über die Verbindung
von Eudaimonie und Arete empfunden wurde (vgl. Meineke I 321: „ita [...]
comparanda est illorum versuum sententia, ut alienissima existimanda sit a poesi
Aristophanis, egregie autem deceat Antiphanem [noch als Antiphan. fr. 330 Kock]
h. e. poetam ethicis sententiis quam maxime abundantem“; vgl. aber Kaibel in
Kassel-Austin z. St.: „mihi vero Antiphane haec pariter atque Aristophane indigna
videtur“).
ζην βίον γενναϊον, Αν. 754 ζών ήδέως τό λοιπόν, Plut. 263-4 ό δεσπότης γάρ φησιν
ύμάς ήδέως άπαντας / ψυχροϋ βίου και δυσκόλου ζήσειν άπαλλαγέντας; Pac. 642
ή πόλις γάρ ώχριώσα κάν φόβω καθημένη), ist der moralistisch-sententiöse Inhalt
des Fragments (so zuletzt Lorenzoni 2017, 452) wohl mit der gesamten Archaia
nur schwer vereinbar, wie bereits die philosophisch anmutende Verknüpfung von
Gerechtigkeit und einer Art Ataraxie suggeriert, welche nicht inadäquater Weise
vom Zitatträger als affin zu einer epikureischen Aussage über die Verbindung
von Eudaimonie und Arete empfunden wurde (vgl. Meineke I 321: „ita [...]
comparanda est illorum versuum sententia, ut alienissima existimanda sit a poesi
Aristophanis, egregie autem deceat Antiphanem [noch als Antiphan. fr. 330 Kock]
h. e. poetam ethicis sententiis quam maxime abundantem“; vgl. aber Kaibel in
Kassel-Austin z. St.: „mihi vero Antiphane haec pariter atque Aristophane indigna
videtur“).