Άνάγυρος (fr. 49)

269

Fragments ausgehen (tatsächlich steht in FS der Singular έμοϋμαι [vgl. unten
zum Lemma]); das spricht z.B. auch gegen χήμΐν in Fritzsches Vorschlag.
Fortschritte lassen sich in Zukunft vielleicht noch erzielen, wenn man neben
dem Versuch, aus dem Zitatkontext und einzelnen noch annähernd sicheren

non indignam; lege igitur, Κάμΐν σκάφην δός, ώστε μή ’ς ποδάνιπτρον έξεμώμεν.
Et nobis scapham da, ne evomamus in aquam qua pedes abluendi sunt. Possit et sic,
Κάμΐν σκάφης δει, μήποτ’ ές etc. Sed hoc, ut dixi, est hariolari; nam et animadverto
te aliter paullo in Editione, aliter in Epistola ad me scripta, codicis verba exhibere.
Si ipsa Excerpta Falkenburgiana viderem, certius fortasse aliquid extunderem.“;
Fritzsche 1830, 27-8 Anm. 19: „Tum addit Codex Falckenburgianus, quod non modo
Hemsterhusio, verum etiam aliis negotii facessivit plurimum, hoc: καί ήμισκάφης
δ’ ώς έν τι ένποδιλονίων έμοΰμεν. Quae nemo emendavit, inquit Dindorfius. Est
vero tetrameter jambicus catalecticus, ita scribendus: καί δει σκάφης. δός νυν τοδί
μοι τό πτίλον ών έμοΰμεν. Initium καί ήμισκάφης alii aliter emendabunt (ut χήδί
σκάφη. Β. δός νυν - ), sed reliqua certo restitui. Πτίλον vomituris usui fuisse satis
apparet ex Acharn. 561-565. Genitivus autem ών έμοΰμεν, qui tanquam ex pluribus
unum eligit, offensionem habet nullam. Plane sic Ecclesiaz. 78. τούτ’ έστ’ έκεϊνο
τών σκυτάλων ών πέρδεται. Vesp. 1260 - λόγον - ών έμαθες έν τω Συμποσίω.
[...])“; Bergk αρ. Meineke II.2 (1840) 964, der den Text in der Form Καί μην σκάφη
’σθ’, ώς άν τι ή σπονδείον, ώ ’νεμοΰμεν abdruckt und bemerkt: „correxi haec,
quamquam σπονδείον, quod commemorat Pollux X 65 dubium videtur: in initio
fortasse praestat Ημΐν σκάφη ’σθ’. Olim conieceram: Ημΐν σκάφην δός, ήν τις ή,
μή τριποδίω ’νεμώμεν.“; Hermann 1842, 509: „Wer kann es billigen, dass er [d.h.
Bergk ap. Meineke] S. 964 gleich aus eigener Machtvollkommenheit als einen Vers
des Dichters hinsetzt: καί μήν σκάφη ’σθ’, ώς άν τι ή σπονδείον, ώ ’νεμοΰμεν, da
bei Pollux die Worte so lauten: καί ήμισκάφης δ’ ώς έν τι έν ποδιλονίων έμοΰμεν?
Wenn sich aus diesen verdorbenen Worten Etwas erraten lässt, so würde es doch
eher Folgendes sein: κεί μή σκάφην δώσει τις, εις τό σινδόνιον έμοΰμεν.“; Bothe
1844a, 111: „Man hat hierin Dies zu finden geglaubt Καί μήν σκάφη ’σθ’, ώς άν τι
ή σπονδείον, ώ ’νεμοΰμεν. Aber jedenfalls ist σπονδείον nicht an seinem Platze.
Und warum das drollige ήμισκάφη, „eine halbe Wanne,“ von der die eine Hälfte
abgebrochen ist, verwerfen? Wir vermuthen: Χήμισκάφη δή ’στ’ έντός έν ποσί
νων, έν ή γ’ έμοΰμεν. Ähnlich in den Λημνίαις, 12., Pollux 9, 126.: Πεντελίθοισί θ’
όμού λεκάνης παραθραύσμασι (παίζειν).“; Fritzsche 1845,305: „Pollux X,
76 de vasis, in quae evomatur: καί σκάφην είπεν έν τω Άναγύρω Αριστοφάνης, καί
ήμισκάφης δ’ ώς έν τι ένποδιλονίων έμοΰμεν. Anagyri versum in uno Falckenburgii
codice servatum, in quo Bentlejus Epist. ad Hemsterh. p. 98 conjicit χήμΐν σκάφην
δός vel χήμΐν σκάφης δει, ita corrigere studui (De Babyloniis p. 28) καί δει σκάφης-
δός νυν τοδί μοι τό πτίλον, ών έμοΰμεν (debebam saltem, ϊν’ έμώμεν), quae con-
jecturae rem magis quam verba videntur assequutae esse. Nam sane vomituri ut
pelvim, sic pennam quoque poscere solebant, de qua re disseruit Küster ad Acharn.
v. 591 (584). At enim scripsit, puto, Aristophanes, Χήμΐν σκάφην δός νύν τινα
πτίλον θ’, ϊν’ έξεμώμεν.“; Kock I (1880) 404, der die Vorschläge von Bentley, Bergk