DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.37693#0066
64
O. Weinreich:
Es handelt sich also nicht nur um Werkheiligkeit, um
rituelle Reinheit, sondern vor allem auch um Reinheit der Gesin-
nung der Kultgenossen. Schon oben wurde betont, daß außer den
Vergehungen selbst auch Anstiftung, Mitwisserschaft verboten war.
Die Forderung von Reinheit des Sinnes ist ja nicht selten aus-
gesprochen worden (s. Wächter, a. a. 0. 8f., Steinleitner 95 f.)-
M an vergleiche den epidaurischen Tempelvers:
αγνόν χρή ναοΐο θυώδεος εντός ιόντα
έμμεναι· άγνεία δ’έστί φρονεΐν όσια (Porph., de abst. 1119)
oder das hellenistische Gedicht (AP. XIV 71), das v. Wilamowitz
kürzlich behandelt hat (Hermes 54, 1919, 63f.):
αγνής εις τέμενος καθαρός ξένε δαίμονας ερχευ
ψυχήν, νυμφαίου νάματος άψάμενος,
ώς άγαθοΐς κεΐται βαιή λιβάς, άνδρα δέ φαϋλον
ούδ’ αν ο πας νίψαι νάμασιν ωκεανός
und welches benützt ist in dem „Orakel“ einer Wiener Handschrift
(Philol. XVII, 551 f.), dessen Text Wilamowitzens Resserung in
V. 4 bestätigt:
άγνάς χεΐρας έχων καί νοϋν καί γλώτταν αληθή
εϊσιθι, μή λουτροΐς, άλλα νόω καθαρός.
αρκεί γάρ θ’όσίοις ρανίς ύδατος· άνδρα δέ φαϋλον
ούδ’ αν ό πας λούσαι χεύμασιν ωκεανός,
(vgl. auch AP. ΧΙ\Τ 74). Oder man lese Tempelgebote wie παριέναι
εις τδ ιερόν . . . χερσίν καί ψυχή καθαρά aus Delos (Ziehen 91), άφ’ ών
χρή παρίναι αισίως εις τδ ιερόν πρώτον μεν καί τδ μέγιστον, χεΐρας
καί γνώμην καθαρούς καί υγιείς ύπάρχοντας καί μηδέν αύτοΐς δεινδν
συνειδότας (aus Lindos, Syll.2 567, 3983, Ziehen 148). Diese In-
schriften sind aus nachchristlicher Zeit, das vorhin erwähnte
Epigramm hellenistisch. Sie lehren, was längst schon Plato
in den Gesetzen 716 DE mit großem Nachdruck betont hatte:
νοήσωμεν δή τούτοις έπόμενον είναι τδν τοιονδε λόγον, άπάντων κάλλιστον
καί άληθέστατον, οίμαι, λόγων, ώς τώ μ.έν άγαθώ θύειν καί προσομιλεΐν
αεί τοΐς θεοΐς εύχαΐς καί άναθήμασι καί συμπάση θεραπεία θεών κάλ-
λιστον καί άριστον καί άνυσιμώτατον πρδς τδν εύδαίμονα βίον καί δή
καί διαφερόντως πρέπον, τώ δέ κακώ τούτων τάναντία πέφυκεν. ακάθαρ-
τος γάρ τήν ψυχήν δ γε κακός, καθαρός δέ δ ενάντιος· παρά
δέ μιαρού δώρα ούτε άνδρ’ αγαθόν ούτε θεόν έστιν ποτέ τό
γε ορθόν δέχεσθαι· μάτην ούν περί θεούς δ πολύς έστι πόνος
τοΐς άνοσίοις, τοΐσιν δ’δσίοις έγκαιρότατος
απασιν.
O. Weinreich:
Es handelt sich also nicht nur um Werkheiligkeit, um
rituelle Reinheit, sondern vor allem auch um Reinheit der Gesin-
nung der Kultgenossen. Schon oben wurde betont, daß außer den
Vergehungen selbst auch Anstiftung, Mitwisserschaft verboten war.
Die Forderung von Reinheit des Sinnes ist ja nicht selten aus-
gesprochen worden (s. Wächter, a. a. 0. 8f., Steinleitner 95 f.)-
M an vergleiche den epidaurischen Tempelvers:
αγνόν χρή ναοΐο θυώδεος εντός ιόντα
έμμεναι· άγνεία δ’έστί φρονεΐν όσια (Porph., de abst. 1119)
oder das hellenistische Gedicht (AP. XIV 71), das v. Wilamowitz
kürzlich behandelt hat (Hermes 54, 1919, 63f.):
αγνής εις τέμενος καθαρός ξένε δαίμονας ερχευ
ψυχήν, νυμφαίου νάματος άψάμενος,
ώς άγαθοΐς κεΐται βαιή λιβάς, άνδρα δέ φαϋλον
ούδ’ αν ο πας νίψαι νάμασιν ωκεανός
und welches benützt ist in dem „Orakel“ einer Wiener Handschrift
(Philol. XVII, 551 f.), dessen Text Wilamowitzens Resserung in
V. 4 bestätigt:
άγνάς χεΐρας έχων καί νοϋν καί γλώτταν αληθή
εϊσιθι, μή λουτροΐς, άλλα νόω καθαρός.
αρκεί γάρ θ’όσίοις ρανίς ύδατος· άνδρα δέ φαϋλον
ούδ’ αν ό πας λούσαι χεύμασιν ωκεανός,
(vgl. auch AP. ΧΙ\Τ 74). Oder man lese Tempelgebote wie παριέναι
εις τδ ιερόν . . . χερσίν καί ψυχή καθαρά aus Delos (Ziehen 91), άφ’ ών
χρή παρίναι αισίως εις τδ ιερόν πρώτον μεν καί τδ μέγιστον, χεΐρας
καί γνώμην καθαρούς καί υγιείς ύπάρχοντας καί μηδέν αύτοΐς δεινδν
συνειδότας (aus Lindos, Syll.2 567, 3983, Ziehen 148). Diese In-
schriften sind aus nachchristlicher Zeit, das vorhin erwähnte
Epigramm hellenistisch. Sie lehren, was längst schon Plato
in den Gesetzen 716 DE mit großem Nachdruck betont hatte:
νοήσωμεν δή τούτοις έπόμενον είναι τδν τοιονδε λόγον, άπάντων κάλλιστον
καί άληθέστατον, οίμαι, λόγων, ώς τώ μ.έν άγαθώ θύειν καί προσομιλεΐν
αεί τοΐς θεοΐς εύχαΐς καί άναθήμασι καί συμπάση θεραπεία θεών κάλ-
λιστον καί άριστον καί άνυσιμώτατον πρδς τδν εύδαίμονα βίον καί δή
καί διαφερόντως πρέπον, τώ δέ κακώ τούτων τάναντία πέφυκεν. ακάθαρ-
τος γάρ τήν ψυχήν δ γε κακός, καθαρός δέ δ ενάντιος· παρά
δέ μιαρού δώρα ούτε άνδρ’ αγαθόν ούτε θεόν έστιν ποτέ τό
γε ορθόν δέχεσθαι· μάτην ούν περί θεούς δ πολύς έστι πόνος
τοΐς άνοσίοις, τοΐσιν δ’δσίοις έγκαιρότατος
απασιν.