DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.39954#0066
58
Hermann Heimpel:
unionem, quantum in eis esset, facere in certo loco et infra certum
terminum vellent sicque se facturos ubique locorum non coacti,
ecclesiasticos prelatos et alios, quorum intererat, necnon seculares
potestates per eorum epistolas ad illucl magnum festum celebriter
invitando, pro eo, quod illud non fecerunt, cum potuerunt et debu-
erunt et hoc per eos remansit, sic continuando scisma predictum
et illudendo Christiano populo necnon transgrediendo notorie et
temere per hoc divinas et humanas leges et perniciosa exempla
christicolis dando, quia privilegium meretur amittere, qui privi-
legii abutitur potestate, et quia rei publice interest, maxime illo
casu, ne crimina remaneant impunita, eo ipso predicti contendentes
de papatu tamquam fidefragi seu periuri notorii et scisma foventes,
quantum in eis erat et est, in generale dispendium universalis
ecclesie, facti fuerunt subditi foro seculari, ita quod imperator vel
rex Romanorum existens pro tempore tamquam Dei minister et
advocatus ecclesie ac principalis secularis potestas tocius christi-
anitatis habuit et habet iurisdictionem coactivam in eos et defen-
sores eorum clericos et laicos et nullius eciam super hoc requisito
consilio vel consensu debuit et debet ipsos periuros et ecclesiam
scandalizantes persequi sibique eos remitti petere et mandare a
quibuscumque defendentibus et foventibus ipsos ac punire iuxta
legitimas sanxiones contra hereticos et male sendendes de fide
catholica editas et per sedem apostolicam approbatas, et si forsan
ipsi defendentes eos in hoc precepto imperatoris vel regis efficaciter
non parerent, potuit et potest imperator vel rex ipse contra eos-
dem defensores procedere iuxta easdem sanxiones, cui in hoc nulla
secularis vel eciam spiritualis potestas de iure resistere potuit sive
potest, ut colligitur ex canonicis scripturis necnon preteritorum
multis exemplis hic gracia brevitatis omissis.
Item de ista materia quidam alter historiographus sic scribit:
Johannes papa XII. sedit in papatu annis VIII, cuius pater
Albertus cum esset potens in urbe Romana, induxit nobiles Urbis
iurare, quod mortuo papa Agapito filium suum Octavianum eli-
gerent, quod et factum fuit. Hic venator et totus lubricus adeo
fuit, ut publice feminas secum haberet, quam ob rem aliqui cardi-
nales scripserunt Ottoni Saxonum regi, ut Romam veniens ecclesie
scandalo subveniret. Quod papa senciens nasum consiliantis et
manus scribentis illam epistolam abscidi fecit, unde, cum frequenter
per eundem regem et clerum monitus esset, ut se corrigeret idem
papa, et corrigi nollet, depositus est et loco eius Leo papa \ Ili.
Hermann Heimpel:
unionem, quantum in eis esset, facere in certo loco et infra certum
terminum vellent sicque se facturos ubique locorum non coacti,
ecclesiasticos prelatos et alios, quorum intererat, necnon seculares
potestates per eorum epistolas ad illucl magnum festum celebriter
invitando, pro eo, quod illud non fecerunt, cum potuerunt et debu-
erunt et hoc per eos remansit, sic continuando scisma predictum
et illudendo Christiano populo necnon transgrediendo notorie et
temere per hoc divinas et humanas leges et perniciosa exempla
christicolis dando, quia privilegium meretur amittere, qui privi-
legii abutitur potestate, et quia rei publice interest, maxime illo
casu, ne crimina remaneant impunita, eo ipso predicti contendentes
de papatu tamquam fidefragi seu periuri notorii et scisma foventes,
quantum in eis erat et est, in generale dispendium universalis
ecclesie, facti fuerunt subditi foro seculari, ita quod imperator vel
rex Romanorum existens pro tempore tamquam Dei minister et
advocatus ecclesie ac principalis secularis potestas tocius christi-
anitatis habuit et habet iurisdictionem coactivam in eos et defen-
sores eorum clericos et laicos et nullius eciam super hoc requisito
consilio vel consensu debuit et debet ipsos periuros et ecclesiam
scandalizantes persequi sibique eos remitti petere et mandare a
quibuscumque defendentibus et foventibus ipsos ac punire iuxta
legitimas sanxiones contra hereticos et male sendendes de fide
catholica editas et per sedem apostolicam approbatas, et si forsan
ipsi defendentes eos in hoc precepto imperatoris vel regis efficaciter
non parerent, potuit et potest imperator vel rex ipse contra eos-
dem defensores procedere iuxta easdem sanxiones, cui in hoc nulla
secularis vel eciam spiritualis potestas de iure resistere potuit sive
potest, ut colligitur ex canonicis scripturis necnon preteritorum
multis exemplis hic gracia brevitatis omissis.
Item de ista materia quidam alter historiographus sic scribit:
Johannes papa XII. sedit in papatu annis VIII, cuius pater
Albertus cum esset potens in urbe Romana, induxit nobiles Urbis
iurare, quod mortuo papa Agapito filium suum Octavianum eli-
gerent, quod et factum fuit. Hic venator et totus lubricus adeo
fuit, ut publice feminas secum haberet, quam ob rem aliqui cardi-
nales scripserunt Ottoni Saxonum regi, ut Romam veniens ecclesie
scandalo subveniret. Quod papa senciens nasum consiliantis et
manus scribentis illam epistolam abscidi fecit, unde, cum frequenter
per eundem regem et clerum monitus esset, ut se corrigeret idem
papa, et corrigi nollet, depositus est et loco eius Leo papa \ Ili.