DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.37693#0063
Stiftung und Kultsatzungen eines Privatheiligtums in Philadelpheia. 61
Dies ziehe ich KPr.s έποπτεύου]σιν vor, weil έπισκοπεΐν be-
sonders gern gesagt wird von den über das Leben und sittliche
Treiben der Menschen wachenden Göttern. Im Ausdruck besonders
nahe kommend ist Musonius 14 (S. 75, 18 Hense): θεούς . . . ούτω
μεγάλους έπισκοπεΐν καί έπιτροπεύειν γάμον καί παιδοποιίαν. Kritias
hei Sext. Emp. adv. dogm. III 54: οί παλαιοί νομοθέται επίσκοπόν
τινα των άνθρωπίνων κατορθωμάτων καί αμαρτημάτων έπλασαν τον θεόν
υπέρ του μηδένα λάθρα τον πλησίον άδικεΐν, εύλαβούμενον την από των
θεών τιμωρίαν.
Eurip., Melan. D. Erg. 506, 4ff. Nauck2:
ούδ’ ό πας αν ούρανός
Διός γράφοντας τάς βροτών αμαρτίας
έξαρκέσειεν ούδ’ έκεΐνος αν σκοπών
πέμπειν έκάστω ζημίαν.
Eurip., Heb. 488ff.:
ώ Ζευ, τί λέξω; πάτερά σ’άνθρώπους όράν;
ή δόξαν άλλως τήνδε κεκτήσθαι μάτην,
[ψευδή, δοκοϋντας δαιμόνων είναι γένος]
τύχην δέ πάντα τάν βροτοΐς έπισκοπεΐν:
Lukian, bis accus. 2 (Zeus spricht): τά των άλλων θεών έργα έπι-
σκοπεΐν άναγκαΐον . . . καί πάντα έπισκοπεΐν ώσπερ τον έν τη Νεμέα
βουκόλον, τούς κλέπτοντας, τούς έπιορκοΰντας, τούς θύοντας κτλ.
Plutarch, sept. sap. conv. 161 F : επισκοπεί κύκλω ο θεός τά πραττόμενα
περί γην τε καί θάλατταν. Diog. Laert.VI 102 sagt von Menedemos:
Έρινύος άναλαβών σχήμα περιήει, λέγων έπίσκοπος άφΐχθαι έξ αδου
τών άμαρτανομένων, vgl. Mras, Neue Jahrb. 33, 1914, 408. Phoinix
v. Kolophon 67 ff.:
έστιν γάρ, έστιν, 6ς τάδε σκοπεί δαίμων,
ός έν χρόνω τό θειον ού καταισχύνει·
νέμ,ει δέ έκάστω την καταισίαν μοίραν,
dazu Gerhards Komm. S. 83. Epikur dagegen (bei Lukian,
bis accus. 20) leugnet, μηδέν έπισκοπεΐν τώ>ν παρ’ ήμΐν γιγνομένων
τούς θεούς, desgleichen Damis (bei Lukian, Jupp. Trag. 4): ούτ’
είναι θεούς έφασκεν ούτε δλως τά γιγνόμενα έπισκοπεΐν ή διατάττειν,
vgl. 17: ούτε προνοεΐν ημάς έφασκε τα>ν άνθρώποον ούτ’ έπισκοπεΐν
τά γιγνόμενα παρ’ αύτοΐς. Babrios 11, 4: έπίσκοπος δαίμων, vgl.
Hermes 37 (1902) 148. MaximusTyrius 5, 8 S.64, 4 Hobein: ώ Ζεΰ,
καί Άθηνά, καί ’Άπολλον, έθών άνθρωπίνων έπίσκοποι. Vgl· auch Ed.
Norden, Fleck. Jahrb. Suppl. XIX, 378. Christus bezeichnet als
ποιμένα καί έπίσκοπον τοιν ψυχών der I. Petrusbrief 2, 25, wozu die
Dies ziehe ich KPr.s έποπτεύου]σιν vor, weil έπισκοπεΐν be-
sonders gern gesagt wird von den über das Leben und sittliche
Treiben der Menschen wachenden Göttern. Im Ausdruck besonders
nahe kommend ist Musonius 14 (S. 75, 18 Hense): θεούς . . . ούτω
μεγάλους έπισκοπεΐν καί έπιτροπεύειν γάμον καί παιδοποιίαν. Kritias
hei Sext. Emp. adv. dogm. III 54: οί παλαιοί νομοθέται επίσκοπόν
τινα των άνθρωπίνων κατορθωμάτων καί αμαρτημάτων έπλασαν τον θεόν
υπέρ του μηδένα λάθρα τον πλησίον άδικεΐν, εύλαβούμενον την από των
θεών τιμωρίαν.
Eurip., Melan. D. Erg. 506, 4ff. Nauck2:
ούδ’ ό πας αν ούρανός
Διός γράφοντας τάς βροτών αμαρτίας
έξαρκέσειεν ούδ’ έκεΐνος αν σκοπών
πέμπειν έκάστω ζημίαν.
Eurip., Heb. 488ff.:
ώ Ζευ, τί λέξω; πάτερά σ’άνθρώπους όράν;
ή δόξαν άλλως τήνδε κεκτήσθαι μάτην,
[ψευδή, δοκοϋντας δαιμόνων είναι γένος]
τύχην δέ πάντα τάν βροτοΐς έπισκοπεΐν:
Lukian, bis accus. 2 (Zeus spricht): τά των άλλων θεών έργα έπι-
σκοπεΐν άναγκαΐον . . . καί πάντα έπισκοπεΐν ώσπερ τον έν τη Νεμέα
βουκόλον, τούς κλέπτοντας, τούς έπιορκοΰντας, τούς θύοντας κτλ.
Plutarch, sept. sap. conv. 161 F : επισκοπεί κύκλω ο θεός τά πραττόμενα
περί γην τε καί θάλατταν. Diog. Laert.VI 102 sagt von Menedemos:
Έρινύος άναλαβών σχήμα περιήει, λέγων έπίσκοπος άφΐχθαι έξ αδου
τών άμαρτανομένων, vgl. Mras, Neue Jahrb. 33, 1914, 408. Phoinix
v. Kolophon 67 ff.:
έστιν γάρ, έστιν, 6ς τάδε σκοπεί δαίμων,
ός έν χρόνω τό θειον ού καταισχύνει·
νέμ,ει δέ έκάστω την καταισίαν μοίραν,
dazu Gerhards Komm. S. 83. Epikur dagegen (bei Lukian,
bis accus. 20) leugnet, μηδέν έπισκοπεΐν τώ>ν παρ’ ήμΐν γιγνομένων
τούς θεούς, desgleichen Damis (bei Lukian, Jupp. Trag. 4): ούτ’
είναι θεούς έφασκεν ούτε δλως τά γιγνόμενα έπισκοπεΐν ή διατάττειν,
vgl. 17: ούτε προνοεΐν ημάς έφασκε τα>ν άνθρώποον ούτ’ έπισκοπεΐν
τά γιγνόμενα παρ’ αύτοΐς. Babrios 11, 4: έπίσκοπος δαίμων, vgl.
Hermes 37 (1902) 148. MaximusTyrius 5, 8 S.64, 4 Hobein: ώ Ζεΰ,
καί Άθηνά, καί ’Άπολλον, έθών άνθρωπίνων έπίσκοποι. Vgl· auch Ed.
Norden, Fleck. Jahrb. Suppl. XIX, 378. Christus bezeichnet als
ποιμένα καί έπίσκοπον τοιν ψυχών der I. Petrusbrief 2, 25, wozu die