7. Metrica

199

preferendo rendere breve in molti casi la sillaba anteposta a queste lettere,
passano oltre il suono di mi e pronunciano udibile solo quello di ni”305.
Cfr. Fraenkel 1950, III p. 830 {Addenda et Corrigenda to Commentary, ad
Aesch. Ag. 443 s.) “is thè possibility of a syllable before pv being treated as
short perhaps due to thè same phonetic tendency which has often led to thè
simplification of μν to μ?” (con il richiamo alla documentazione di Nachman-
son 1913).
T2
(= frr. 253 [Cheirànes], 94 [Kleoboulinai],
161 [Panoptai], 280 [Homi] K.-A.)
Ench. I 9 (περί κοινής), pp. 6 (16—22)—7 (1-7) Consbr.
Φησί δέ 'Ηλιόδωρος το μ έπιφερόμενον άφώνω ήττον των άλλων ύγρών
κοινός ποιεΐν έν τοΐς έπεσι <τάς> σύλλαβός- ‘διά τούτο καί Κρατϊνος έν
τοΐς Χείρωσι πεποίηκε (fr. 253 Κ.-Α.)
σκήψιν μεν Χείρωνες έλήλυμεν, ώς ύποθήκας
άντί τού έλήλυθμεν’· δπερ έξελέγξαμεν ψεύδος ον. προς γάρ τφ μυρίαν είναι
τήν χρήσιν παρά τοΐς αλλοις έδείξαμεν έτι καί παρ’αύτώ τώ Κρατίνω πολ-
λάκις ούσαν, ώς έν Κλεοβυλίναις (fr. 94 Κ.-Α.)
έστιν ακμών καί σφύρα νεανία εΰτριχι πώλω
καί έν Πανόπταις (fr. 161 Κ.-Α.)
κρανία δισσά φορεΐν, οφθαλμοί δ’ ούκ άριθμητοί
καί έν Ώραις (fr. 280 Κ.-Α.)
ούδέ προς είδος αρ’ ήν ούδέν προσιδόντι τεκμαρτόν
Afferma Eliodoro che la μ che segue una muta meno delle altre liquide rende
comuni negli esametri <le> sillabe; “per questo anche Gratino nei Cheirdnes
ha scritto
σκήψιν μέν Χείρωνες έλήλυμεν, ώς ύποθήκας

305 Traduzione G. Moretti, Aristide Quintiliano. Sulla Musica. Versione e Note, Bari 2010,
p. 137. Di seguito il testo greco del passo, secondo la citata edizione di Winnington-
Ingram: αί δ’ από των θέσει μακρών, δτε καθηγησαμένου κατ’ έπιφοράν άφώνου
το <μ> τών άμεταβόλων συμπλέκεται· τών γάρ λοιπών ύγρών κατά πρόεσιν
πνεύματος έκφωνουμένων τούτο μόνον έμφράττοντες ήμών τούς πόρους έκφωνεΐν
βιαζόμεθα- κατά δή τόν αυτόν καιρόν έναντιοπαθοϋν τό φωνητικόν δργανον ούκ
άπεικότως κολούει τήν τής φωνής όμαλότητα. τοιγαρούν καν άμετάβολον αύτω
συμπλέξωμεν άμφότερά τε τρανώς έθέλωμεν έκφωνεΐν, ούκέτι κοινήν, θέσει δέ
μακράν τήν συλλαβήν ποιησόμεθα. άμέλει καί τών αρχαίων τινές, βουληθέντες τήν
προκειμένην τούτων βραχεΐαν πολλαχοϋ ποιεΐν, τόν μέν τού <μ> παρατρέχουσι
φθόγγον, τόν δέ τού <ν> μόνον έξάκουστον άποστέλλουσιν.