DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.30530#0320
316 11. appellatio contra certos quosdam homines
Ministros, non levibus criminationibus recitari fecerunt quantaque potuerunt importunitate
contenderunt, ut et caeteri Ordines pio et necessario Reformationis instituto
resisterent et una cum ipsis postularent, ut nos accersitos illos, qui | Biia | synceram
Christi doctrinam et disciplinam re ipsa restituere laborabant, a nobis
removeremus. His enim ablegatis, facile a reali se Reformatione tutos fore sperabant, 5
scientes quam pauci in Diocesi Coloniensi pro Christo hac in re periclitari vellent,
quam pauci quoque sint, qui aliquid in isto praestare ministerio valeant.
Quanquam autem in hoc conventu Adversarii nullum non moverint lapidem extremaque
tentarint, quo caeteros Ordines, qui nobiscum consentiebant, a piae et
Syncerae Reformationis instituto deducerent et in societatem rebellionis adversus 10
nos pertraherent eaque de caussa non absque luculenta et insigni contumelia authoritatis
nostrae cum Ordinibus seorsum inusitato more egerint eos, tamen quos accusaverant,
ad respondendum coram obiectis criminibus admittere noluerunt, etiamsi
defensio nemini deneganda sit.
Quibus tamen rebus omnibus non commoti reliqui Ordines constanter ita ut bo- 15
nos viros, et de Christi gloria suique Principis honore sollicitos ᵖ decebat, in proposito
perstiterunt, nec se a nobis, quos nihil nisi salutem ipsorum quaerere noverant,
abstrahi passi sunt. Sed liberum nobis permiserunt, ut ex ipsis et aliis viros pios et
moderati ingenii deligeremus, qui communicato consilio rationem sive conceptam
formam Reformationis praedictae, una cum iis, quos ad hanc rem conficiendam de- 20
legissemus, latius expenderent quaeque ad commodissimam Ecclesiasticae Reformationis
rationem facere quoquo modo viderentur, latius statuere ac praescribere
curarent.
Quo facto Adversarii multo magis irritati inflammatique fuerunt nec ullum finem
aut modum fecerunt, non solum depravandi oppugnandique hoc nostrum institu- 25
tum, sed etiam infamandi eos, quorum ad id opera utebamur. Eaque de caussa illorum
vocationem et ministerium acerrime impugnarunt, in eoque Scripto pleno omnis
arrogantiae et contumeliosae reprehensionis, nos, qui de ipsis bene meriti sumus,
nostrumque institutum sanctum multis probris onerarunt. Tametsi illi vocationem,
innocentiam et doctrinam suam optimis et firmissimis argumentis defenderant id- 30
que libellis in publicum aeditis sub titulo:
›Was Euangelion nun zu Bonne Jm Ertzstifft Cölen gelert vnd gepredigt wirdt ¹
etc. Jtem ›Die ander verthedigung vnnd erklärung der Christlichen lehr in etlichen
fürnemen heubtstucken, so dieser zeyt zu Bonne ² etc.
p) solicitos: A.
1. Erste Verteidigungsschrift Bucers vom Februar/März 1543. Sie erschien in zweiter Auflage
unter dem hier angegebenen Titel 1544 bei Laurentius von der Mülen in Bonn (VD 16 B 8952). BDS
11,1, S.25 f. Edition in BDS 11,1, S.29–131.
2. Zweite Verteidigungsschrift Bucers vom Frühsommer 1543. Sie erschien gegen Ende Juli 1543
bei Laurentius von der Mülen in Bonn (VD 16 B 8953). BDS 11,2,S.26f. Edition in BDS 11,2,S.31–
247.
Ministros, non levibus criminationibus recitari fecerunt quantaque potuerunt importunitate
contenderunt, ut et caeteri Ordines pio et necessario Reformationis instituto
resisterent et una cum ipsis postularent, ut nos accersitos illos, qui | Biia | synceram
Christi doctrinam et disciplinam re ipsa restituere laborabant, a nobis
removeremus. His enim ablegatis, facile a reali se Reformatione tutos fore sperabant, 5
scientes quam pauci in Diocesi Coloniensi pro Christo hac in re periclitari vellent,
quam pauci quoque sint, qui aliquid in isto praestare ministerio valeant.
Quanquam autem in hoc conventu Adversarii nullum non moverint lapidem extremaque
tentarint, quo caeteros Ordines, qui nobiscum consentiebant, a piae et
Syncerae Reformationis instituto deducerent et in societatem rebellionis adversus 10
nos pertraherent eaque de caussa non absque luculenta et insigni contumelia authoritatis
nostrae cum Ordinibus seorsum inusitato more egerint eos, tamen quos accusaverant,
ad respondendum coram obiectis criminibus admittere noluerunt, etiamsi
defensio nemini deneganda sit.
Quibus tamen rebus omnibus non commoti reliqui Ordines constanter ita ut bo- 15
nos viros, et de Christi gloria suique Principis honore sollicitos ᵖ decebat, in proposito
perstiterunt, nec se a nobis, quos nihil nisi salutem ipsorum quaerere noverant,
abstrahi passi sunt. Sed liberum nobis permiserunt, ut ex ipsis et aliis viros pios et
moderati ingenii deligeremus, qui communicato consilio rationem sive conceptam
formam Reformationis praedictae, una cum iis, quos ad hanc rem conficiendam de- 20
legissemus, latius expenderent quaeque ad commodissimam Ecclesiasticae Reformationis
rationem facere quoquo modo viderentur, latius statuere ac praescribere
curarent.
Quo facto Adversarii multo magis irritati inflammatique fuerunt nec ullum finem
aut modum fecerunt, non solum depravandi oppugnandique hoc nostrum institu- 25
tum, sed etiam infamandi eos, quorum ad id opera utebamur. Eaque de caussa illorum
vocationem et ministerium acerrime impugnarunt, in eoque Scripto pleno omnis
arrogantiae et contumeliosae reprehensionis, nos, qui de ipsis bene meriti sumus,
nostrumque institutum sanctum multis probris onerarunt. Tametsi illi vocationem,
innocentiam et doctrinam suam optimis et firmissimis argumentis defenderant id- 30
que libellis in publicum aeditis sub titulo:
›Was Euangelion nun zu Bonne Jm Ertzstifft Cölen gelert vnd gepredigt wirdt ¹
etc. Jtem ›Die ander verthedigung vnnd erklärung der Christlichen lehr in etlichen
fürnemen heubtstucken, so dieser zeyt zu Bonne ² etc.
p) solicitos: A.
1. Erste Verteidigungsschrift Bucers vom Februar/März 1543. Sie erschien in zweiter Auflage
unter dem hier angegebenen Titel 1544 bei Laurentius von der Mülen in Bonn (VD 16 B 8952). BDS
11,1, S.25 f. Edition in BDS 11,1, S.29–131.
2. Zweite Verteidigungsschrift Bucers vom Frühsommer 1543. Sie erschien gegen Ende Juli 1543
bei Laurentius von der Mülen in Bonn (VD 16 B 8953). BDS 11,2,S.26f. Edition in BDS 11,2,S.31–
247.