Metadaten

Nikolaus [Hrsg.]; Heidelberger Akademie der Wissenschaften / Philosophisch-Historische Klasse [Hrsg.]
Sitzungsberichte der Heidelberger Akademie der Wissenschaften, Philosophisch-Historische Klasse (1942/43, 2. Abhandlung): Briefwechsel des Nikolaus von Cues — Heidelberg, 1944

DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.42032#0117
Lizenz: Freier Zugang - alle Rechte vorbehalten
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
37. Beschwerde der Mendikanten

117

dem ordinacio manifeste est contra Clementinam Dudum, in qua
huiusmodi examinacio religiosorum mendicancium, an sint probate
vite et ad audienciam confessionum ydonei, relinquitur prelatis
ipsorum mendicancium, qui cerciorem noticiam et experiendam de
eorum subditis habent quam nequaquam habent nec habere pos- 5
sunt ordinarij, qui cum ipsis religiosis mendicantibus minime conuer-
santur. [257r]
Quintum est quod antedictus Dominus legatus ex tenore dicte
cedule minatur populum Christianum auisandum fore, ne
per fratres dictorum ordinum decipiatur, si per facti io
euidenciam prenominati fratres non ostendant se eciam
professionem seu regulam obseruare. Hoc quidem dictum
non solum infamatorium est contra dictos religiosos, qui semper
sunt fideles informatores et non seductores populi Christiani, sed
eciam continet manifestum errorem contra articulum per ecclesiam 15
condempnatum1, videlicet quod sacerdos non existens in statu

15 ecclesiam ] determinatum add. et dei. F

ficatos: ita quod eis constet per facti evidentiam, ut testimonio bonorum homi-
num, eos dignos esse, quibus sibi creditas animas absolvendo claves commit-
tant: hinc ad finem ut fratres ipsi religionis sue observantiam citius adaugeant
seu acceptent, intentionis nostre existit quod quisque suffraganeus (im Druck
fehlerhaft: -eis) fratribus ordinis mendicantium cum omni caritate regularem
observantiam persuadeat, offerendo ad hoc (fehlt im Druck) omnem gratiam
et benevolentiam, cum comminatione quod nisi infra competens tempus eis
per quemlibet episcopum prefigendum per facti evidentiam regularem vitam,
scilicet professionem suam, servare inceperint et continuaverint, quod tunc
post lapsum terminum eos tales inidoneos minus probate vite ad audientiam
confessionum, predicationis et petitionis ac alios actus legitimos non admittant.
Episcopi etiam non patiantur fratres in terminis longiores moras trahere, sed
operam dent, ut petitione peracta, ad suos conventus redeant, nisi eos in audi-
endis confessionibus et predicationibus verbi dei diutius morari in aliquo loco
iudicaverint < expedire).“ Wie mir Herr Kollege Fr. Ge scher freundlichst
mitteilte, liegen die Reformdekrete, die Cusanus Ende Februar und Anfang-
März in Köln erließ, vor in vier Urkunden in Transsumpt vom 1. April 1452
im fürstlich Wiedischen Archiv zu Neuwied. — Das Provinzialkonzil von Mainz
(vgl. Koch, Pred. 7, S. 108) hatte bereits im November 1451 eine fast gleich-
lautende Bestimmung erlassen. Vgl. E. Martene u. U. Durand, Veterum
scriptorum et monumentorum . . . amplissima collectio VIII, 1733, Sp. 1007f.
Zu beiden vgl. A. J. Binterim, Pragmatische Geschichte der deutschen Na-
tional-, Provinzial- und vorzüglichsten Diözesanconcilien VII, 1848, S. 472
und 485.
1 Vgl. oben S. 114 Anm. 4.
 
Annotationen
© Heidelberger Akademie der Wissenschaften